Niet de 100 kilometer per uur, maar de houding van politici die het vertikken een verschil te maken is de ware, hoogste graad van betutteling

Ivo Victoria is schrijver van Alles is oké. Hij woont en werkt in Amsterdam. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Het leven van een politicus is niet eenvoudig. Je begint eraan met dappere idealen maar alras blijkt het verdomd lastig om een wezenlijk verschil te maken in het leven van de burgers die je vertegenwoordigt. Neem nu de veel besproken fiscale hervorming: verdomd complexe materie, met a lotta ins en a lotta outs, lastig in te schatten effecten, om van de uitvoering nog maar te zwijgen. Daar hebben wij natuurlijk alle begrip voor.

Je zou dan ook verwachten dat wanneer zich een zeldzame gelegenheid voordoet om een maatregel in te voeren die én effectief is én kinderlijk eenvoudig om uit te voeren, onze edele beleidsvoerders in polonaise door de Wetstraat zouden gaan terwijl ze zichzelf collectief met de vlakke hand op het voorhoofd kletsen, om daarna in meerstemmig gezang uit te barsten op de tonen van de Brabançonne: ‘Dat we daaaaaar niet eerder aan gedaaaacht hebben!’

Het invoeren van de maximumsnelheid van 100 kilometer per uur op onze snelwegen is zo’n maatregel. In Nederland geldt deze snelheidslimiet sinds twee jaar. De effecten laten niets aan de verbeelding over: automobilisten rijden rustiger en onderlinge snelheidsverschillen zijn kleiner, waardoor de doorstroming vlotter verloopt en het aantal ongevallen en verkeersslachtoffers drastisch is gedaald, net zoals de stikstofuitstoot. Kortom. Honderd kilometer per uur is veiliger, zuiniger, milieuvriendelijker én – hou u vast aan de takken van de bomen – je komt ook nog eens sneller aan op je bestemming, haha, want: minder files. Je hebt dus helemaal geen oorlog, stikstof-, koopkracht- of energiecrisis nodig om deze maatregel in te voeren. Gezond verstand en een piepklein beetje doortastendheid volstaan ruimschoots. Zeker wanneer je ook nog eens in een van de dichtst bevolkte landen ter wereld woont waar alles op een uur rijden ligt, elke rit van honderd kilometer of meer vroeg of laat op de ring van Brussel of die van Antwerpen stuit, en het boeken van wezenlijke tijdwinst door sneller te rijden dus sowieso een illusie is.

Het is allemaal geen nieuws. De rapporten en onderzoeken zijn wijd en zijd bekend, en toch blijven de standpunten van sommige politici niets minder dan beschamend. Een bloemlezing: “Militant gadget” (George-Louis Bouchez). “Betutteling van de hoogste graad” (Sammy Mahdi). “Een symbolische maatregel” (Open Vld-standpunt). Populistische lariekoek en apekool van lui die weten dat ze geen inhoudelijke argumenten hebben. Het is electorale angsthazerij, die bovendien totaal onnodig is: in Nederland waren mensen in no time aan de nieuwe snelheidslimiet gewend, en is de kwestie enkel in marginale, radicaal rechtse kringen nog echt een punt van discussie. Een wilde gedachte wellicht, maar zou dat misschien komen omdat mensen zien dat de maatregel wérkt? Kortom, niet de honderd kilometer per uur maar de houding van bepaalde politici die het vertikken een verschil te maken wanneer ze er de kans toe krijgen en puur ‘op gevoel’ menen te weten wat best is voor land en burger, dát en niets anders is de ware, hoogste graad van betutteling.