Niemand die zich beschuldigt aan het doden van een dier mag nog krediet of begrip krijgen

Meer dan 1.500 werknemers van een slachterij werden besmet met het frivole coronavirus. Een Duitse slachterij bovendien. Dan dringt het woord karma zich meteen bij mij op, instinctief.

Gemeen misschien, maar ik ben een dierenvriend en ik eet mijn vrienden niet op (ik parafraseer hier George Bernard Shaw, ook een vegetariër).

Ja ja Hitler was eveneens vegetariër, en sommige dierenvrienden slaan een beetje door, zijn bitter over het mensdom en bekeren zich daarom tot de dierenliefde.

Ik zit zo niet in elkaar.

Ik kan intens genieten van een ekster, van een alpaca, van een domme sierkarper, van een joviale muskusrat. En zelfs een dwergpoedel in een mosterdkleurig regenjasje laat me niet onberoerd.

Zelf heb ik twee bastaardhondjes die ik heel veel aandacht en wandelingen geef, en waar ik een nier voor overheb, maar onze ingewanden zijn helaas onverenigbaar.

Met Bernard en Zohra (zo heten mijn bastaardhondjes) kan ik evenwel geen gesprekken voeren over de oneerlijke hemeltergende vervolging van Woody Allen, of over hoe jammer het is dat de muziek van Nick Cave zo mellow en bedaard (bejaard) is geworden, no more kicking against the pricks.

Waar ga ik eigenlijk heen met dit betoog?

Ah ja, ik weet het weer: ik heb geen medelijden met de besmette slachters. Arme Oost-Europese sukkelaars die wanhopig zijn en hun kinderen moeten voederen en hun vrouwen moeten verwennen met deerniswekkende kamerplanten van de Aldi?

Ze zijn geen sukkelaars, ze hebben het recht niet op die titel.

Ze hadden een andere job kunnen kiezen: heler, laminaatverkoper, tegellegger, gigolo, buikspreker, machinist.

De slachters die miljoenen goddelijke boviene schepsels naar de slachtbank sleuren doen ook maar hun werk?

Nee! Niemand die zich beschuldigt aan het doden van een dier mag nog krediet of begrip krijgen. Een keuze werd gemaakt, en het was een bloederige gemene lage corrupte keuze.

Vroeger, toen ik nog wild en smerig en onbezonnen was, heb ik een tijdje een relatie gehad met een Spaanse slachter. De relatie was zuiver seksueel. Ik ben drie maanden bij die slijmbal gebleven, maar telkens hij me cunnilingus gaf zag ik varkens en schapen aan haken hangen, en ik kwam klaar met kreten die op hun doodsstrijd leken.

Dus nee, geen genade voor de slachter. De slachter is een moordenaar. Arm zijn en wanhopig zijn geven een mens geen vrijgeleide om onschuldige wezens te doden.

Ik ben ook arm en wanhopig, ik zou liever niet arm en wanhopig zijn, maar als ik morgen van mijn arbeidsbemiddelingsbureau een vacature krijg om te werken in een slachthuis, dan krijgen zij van mij twee trotse middelvingers en een welgemeende fuck you.

Zo, dan ga ik nu een paar stenen gooien naar de Brugse zwanen. Ik bedoel natuurlijk: naar de Brugse vleesbaronnen!