Neurochirurg: ‘Ik ben moedeloos. Met lede ogen zie ik de evolutie naar een nieuwe lockdown aan’

Met lede ogen zie ik het aan. Hoe de Belgen omgaan met deze pandemie. Hoe wij, meer dan elk ander land, rond de regels dansen en ze trachten aan te passen aan hoe het ons het best uitkomt. Nog steeds zijn er nodeloze discussies, in de winkel, op de bus of tram en zelfs met sommige bezoekers in het ziekenhuis waar ik werk, over het correct dragen van ons masker, namelijk niet onder maar over de neus. De excuses zijn talrijk, gaande van “het is toch een mondmasker”, over “ik draag een bril”, naar “ik kan zo moeilijk ademen” en “is dat nu echt nodig?” De strengere maatregelen die gisteren werden aangekondigd, zijn een doekje voor het bloeden.

Mensen blijven te dicht komen, willen als eerste van de bus, op het vliegtuig, naar de kassa, en op dat moment vergeten ze totaal dat die afstand houden nu net een van de belangrijkste maatregelen is. In vele bedrijven wordt nog steeds geen masker gedragen. Communiefeesten moeten en zullen doorgaan. Ze mogen maar vier mensen zien, wel, dan laten ze gewoon om het uur vier andere mensen komen. Er worden volop skivakanties geboekt voor de krokusvakantie, want, zo zegt men, dat mag volgens de regels.

Regels als excuus

De regels worden misbruikt als excuus om niet meer naar het eigen gezonde verstand te luisteren. Het helpt natuurlijk niet als sommige gezondheidseconomen en zelfs artsen deze crisis minimaliseren en het nut van al de maatregelen in twijfel trekken. En laten we eerlijk zijn, sommige maatregelen, zoals het dragen van mondmaskers, werden initieel ook weggelachen door de overheid en zelfs door sommige experts.

Ondertussen worden restaurants gesloten, ook die die zich heel netjes aan de regels hielden. Maar scouts- en Chiro-bijeenkomsten mogen blijven doorgaan, met zelfs bijeenkomsten in hun eigen lokaal die af en toe eindigen in een feestje, indoorsporten mag blijven doorgaan en scholen mogen openblijven, wat telkens een klein massa-evenement op de speelplaats inhoudt en dagelijks leidt tot overvolle trams en bussen, en blijven mensen massaal naar het werk komen, zelfs in gevallen waar telewerken perfect mogelijk is. Waar zit deze logica?

En op dit moment, wanneer testen meer dan ooit belangrijk is, moet men alweer (zoals in het begin van de pandemie) bijna doodvallen of symptomen faken vooraleer men een test kan verkrijgen. Hoe komt het dat zeven maanden na de start van deze pandemie er nog steeds niet voldoende testcapaciteit is, vraag ik mij dan af.

Gekende gevolgen

Met lede ogen zie ik de evolutie naar een nieuwe lockdown aan, die op deze manier onvermijdelijk wordt. Met jongeren die vereenzamen op hun kot, ouderen die amper hun kinderen of kleinkinderen nog zien, laat staan vastnemen of knuffelen. Niet-dringende ingrepen zullen de komende dagen weer uitgesteld worden waardoor operaties die niet superurgent, maar wel noodzakelijk zijn, opnieuw niet kunnen doorgaan en de drempel om naar het ziekenhuis te komen weer hoger zal worden, met de gevolgen die we reeds kennen van in het voorjaar. En opnieuw zullen er keuzes gemaakt moeten worden over wie wel of niet een plaats verdient op intensieve zorg. Zorgverleners zijn uitgeput, maar moeten er toch weer staan. De druk op hun uithoudingsvermogen wordt groter en ongetwijfeld zullen er meerdere mensen uitvallen de komende weken.

Dit terwijl met het goed naleven van basisregels, namelijk handen wassen, afstand houden en dragen van een masker zoveel ellende voorkomen kan worden. Het is echt niet zo moeilijk. We zien in ons ziekenhuis zeer weinig besmettingen onder collega’s, net omdat bijna iedereen zich aan die basisregels houdt. Nochtans werken we hier nauw samen met heel veel mensen en is afstand soms niet te bewaren, zoals wanneer we samen rond de operatietafel staan.

Wanbeleid

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de meeste besmettingen gebeuren in gezinsverband, omdat daar die regels niet gevolgd worden. Maar die besmettingen komen uiteraard van plaatsen waar deze maatregelen niet voldoende genomen worden, met name van de sportclubs, van jeugdverenigingen, cafés, privéfeestjes of bijeenkomsten en ook, en waarschijnlijk nog het belangrijkste, de school. Maar over dat laatste moet in alle talen gezwegen worden en worden allerlei cijfers bovengehaald om dit toch maar te kunnen weerleggen. Wat is de rationale achter middelbare scholen openhouden in code rood, maar hogescholen en universiteiten sluiten? Is het dan bewezen dat 20-jarigen zoveel besmettelijker zijn dan 16-jarigen? Wie verzint dit allemaal?

Ik ben moedeloos, gelaten eigenlijk, omdat ondanks de goede wil van velen deze crisis voortkabbelt en in sterkte toeneemt door de onwil en het egoïsme van enkelen en het wanbeleid van de overheid. Dit is de kroniek van een (lang) aangekondigde dood.