Natuurlijk zijn we verwend, maar dat maakt het vooruitzicht op slechter er niet beter op

Fijn, grof en onbesneden: Frederik De Backer blikt terug op de week. ‘Had dit niet al veel eerder moeten gebeuren, ergens rond, ach, ik sla er maar een slag naar, maart?’

Ik heb zombies altijd oninteressant gevonden. Natuurlijk hebben mijn duimen er weleens enkele het hoofd van de schouders geblazen, maar lang boeien deed dat niet. Weinig dingen zijn zo afstompend als een onstuitbare vloedgolf van kwijlende ondoden in de straten, hoezeer VTM ook haar best moge doen hen aan de beeldbuis te kluisteren. Andy Peelman beseft, naast nog wat andere dingen, de omvang van zijn verantwoordelijkheid niet.

Wat me vooral stoort aan de zombie als verhaalelement is dat er vrijwel altijd een luie schrijver en dus een deus ex machina voor nodig is om hem – of ze, want een zombie wordt pas enigszins interessant als hij met twee of drie of tien miljoen is – te stoppen: een wondermiddel in het leidingwater, een toverspreuk, EK-goud voor de Rode Duivels in 2024.

Of tanks. Want dichter dan de Russische invasie van Oekraïne kom je niet bij een zombie apocalypse. Gehersenspoelde, met oud en gebrekkig materiaal als rottend weefsel aan hun knoken behangen willozen die per honderdduizend naar het front worden gestuurd. Dood en vernieling zover het oog reikt, een bevroren hel op aarde. Gelukkig is dat straks allemaal verleden tijd. Of niet. Dat zien we dan wel.

Eindelijk heeft het Westen besloten tanks naar Oekraïne te sturen. Daar moeten we dan blij om zijn. Zelden zo blij geweest om iets wat tot droefenis stemt, en omgekeerd. Als juichen om een amputatie ter voorkoming van verdere infectieverspreiding. Wat is het argument geweest voor al dat getalm? Zijn de omstandigheden en verhoudingen de afgelopen maanden wezenlijk veranderd? Had dit niet al veel eerder moeten gebeuren, ergens rond, ach, ik sla er maar een slag naar, maart? Of beter nog: in 2014, negen volle jaren geleden, toen Rusland krek hetzelfde land is binnengevallen, ook toen al de poort naar Europa, een land dat het sindsdien nooit heeft verlaten, met duizenden doden en gewonden tot gevolg die tot vorig jaar niet belangrijk genoeg werden bevonden?

Telkens wanneer ik portretten uit pakweg 1913 of 1938 zie, denk ik: mensenlief, jullie beseffen niet wat jullie te wachten staat. En ik zeg niet dat we op de rand van de Derde Wereldoorlog staan – al weet je nooit met despoten, die we de tronen maar op blíjven hijsen – hoogstens dat ik niet meer met zekerheid kan zeggen of ik nog kinderen wil. Ik zie echt niet hoe het leven er voor ons, hier in België, de komende decennia op gaat verbeteren – en wij zijn dan nog degenen die niet mogen klagen. Natuurlijk zijn we verwend, maar dat maakt het vooruitzicht op slechter er niet beter op.

Tenzij men hier plots allerlei winstgevend vervuilends uit de grond tovert, gaat de economie ons geen cadeaus geven, en wie toch iets vindt helpt er het klimaat weer wat sneller mee naar de knoppen. Dag na dag lees en hoor en zie je mensen de vreselijkste dingen zeggen of doen, telkens weer wat dommer en killer, telkens een beetje minder tot empathie in staat. Werkelijk álles lijkt de verkeerde kant uit te gaan.

Ben ik de enige?

Ooit komt de dag dat ik hier echt geen zin meer in ga hebben. In me steeds weer de keel schor schreeuwen om toch maar te worden overstemd door het geraas van kanonnen en instortende muren en het onophoudelijke proesten en gieren om olie op vuur. Omsingeld door idioten en klootzakken, zombies, kwijlend in de straten, als een vloedgolf, onstuitbaar. En geen deus ex machina te bekennen, hoogstens Andy Peelman die me een elleboog in de ribben duwt, zegt dat ik had moeten vluchten toen ik de kans had, de afzondering tegemoet, de stilte, gewoon ik en een bed en een boekenkast, een piano en een ondergaande zon door het raam, en knipoogt naar een camera die er niet is.