Na enkele rustgevende minuten in het stoombad begon mijn neus te bloeden

Julie Cafmeyer is columnist.

Van alle plaatsen waar ik mijn ex-lief toevallig kon tegenkomen, was het saunacomplex de laatste plaats die ik verwachtte. Mijn zus en ik kozen voor de naaktzone in de luxueuze spa. Sauna’s, stoombaden, fonteinen, ligstoelen en gele parasols lagen verspreid in een veld vol bamboe. Tussen twee kleine boompjes hing een reusachtige banner met in drukletters: RELAX.

Het was nacht, goudkleurige motten vlogen rond lantaarnpalen.

Na enkele rustgevende minuten in het stoombad begon mijn neus te bloeden. Het bloed stroomde langs mijn hals, mijn buik, mijn enkels, naar het afvoerputje.

‘Het zal de plotse hitte zijn’, zei ik excuserend tegen mijn zus en de andere bezoekers.

Ik ging naar buiten, nam mijn gehuurde badjas van de kapstok en gebruikte mijn handdoek als zakdoek. Ik drukte op mijn neus, boog mijn hoofd richting de grond. Wie een bloedneus heeft moet vooroverbuigen. Als je naar achter buigt vang je al het oude bloed weer op.

Ik keek naar mijn voeten op het bevroren gras en wachtte tot het bloeden stopte. Toen ik mijn hoofd weer rechtop hield, stond ik oog in oog met mijn ex-geliefde. Hij kwam net uit het zwembad en was dus naakt. Zijn baard, zijn hals, zijn borstkas, zijn penis, zijn voeten.

Wat kan ik zeggen over het lichaam van de man van wie ik hield? Hij glimlachte naar me, beleefd. Zoals altijd, in controle.

‘Ik bloed!’, zei ik met een besmeurde handdoek die inmiddels op mijn gezicht plakte. Hij nam zijn handdoek van de kapstok, wikkelde hem rond zijn middel. Ik was jaloers op zijn uitstraling. Een spierwitte handdoek rond mijn middel had me ook een gebalanceerd voorkomen gegeven. Een krachtige indruk. Het idee van een krijger met kleurrijke vleugels en ontblote borsten.

Wat kan ik zeggen over het lichaam van de man van wie ik hield? De haartjes op zijn lijf lagen exact hetzelfde als de laatste keer dat we in bed lagen. Onaangeroerd. Geen schrammetje, geen kalende schedel, geen wallen, geen nieuwe wrat, geen uitgevallen tand, geen overtollig vet, geen extra rimpeltje. Zelfs zijn handen trilden niet.

‘Ik bloed!’, zei ik nog een keer.

‘Je moet met je hoofd naar achter hangen’, zei hij.

‘Nee, het is exact omgekeerd’, zei ik geërgerd.

Het bloed bleef maar stromen, niet alleen uit mijn neus, nu ook uit mijn mond, misschien zelfs uit mijn oren. Hoewel ik duizelig werd, bleef ik zijn lichaam bestuderen. Zijn tepel, zijn keurig geknipte teennagels, het natte haar op zijn onderbenen, zijn kille, groene ogen, de geboortevlek op zijn kin, zijn doorlopende wenkbrauw. Alles om me heen begon te draaien. ‘Het zal de plotse hitte zijn’, zei ik excuserend. Ik viel bijna om, hij greep me, net op tijd.

Godzijdank bleef er een restje bloed aan zijn arm plakken.