Na de MIA’s de Kastaars: de ene strontklomp na de andere, verkozen door de anus zelve

Frederik De Backer is columnist.

Wie ooit Oscar and the Wolf live zag wist het al langer, maar een studie van de KU Leuven bevestigt: muzikant zijn is een harde stiel. Experts spreken van fysieke kwalen als gehoorproblemen en rugpijn, en mentale klachten gaande van eenzaamheid en stress tot, in het geval van Max Colombies begeleidingsband, het voortdurend op je hoede zijn voor in het rond zwierende glitterhemden, natte krullen en kutmuziek. Maar het allergrootste ongemak blijft toch de MIA’s.

Jarenlang loop je te zeulen met gitaren en versterkers om in 2023 Clouseau te zien worden verkozen tot beste groep, zestien jaar na hun dansbare doodsreutel ‘Vonken en vuur’. Mocht het nu nog een groep zijn, maar het is Kris Wauters, geholpen door een batterij songschrijvers, sessiemuzikanten en handpop Koen. Liep in dit land het voorbije jaar werkelijk geen relevantere groep rond dan Kris Wauters?

In welk universum zijn industrielievelingen als Charlotte Adigéry, Sylvie Kreusch, Tamino en The Haunted Youth als alternatief te verpakken? Elk van die artiesten kun je probleemloos op Radio 1, 2 én Studio Brussel draaien, zelfs op Qmusic of MNM, tussen alle hersenloze vrolijkheid in: in hoeverre is iets zo breed gedragen alternatief?

En als je moerstaal niet anders kan dan zich te zien vertegenwoordigd door uit karamellenverzen opgetrokken etalagepoppen als Camille, Pommelien Thijs en Metejoor of het zelfs met een pistool tegen de slaap niet als Nederlands murmelend te omschrijven Stikstof (“Een dame die dat luistert als een ander is aan woord”, “Alle me dames die weten wassup allemaal allemaal geven geen fuck”), dan zwijgen we beter.

Ik had nog maar net de laatste restjes MIA mijn keel uit gegorgeld of daar borrelden me de Kastaars alweer door de oesofaag. Alsof een januarimaand in dit land in deze tijd nog niet deprimerend genoeg was. Je mag er toch niet aan denken dat je ooit voor een prijs wordt genomineerd in dezelfde categorie als James Cooke, Fien Germijns, Gert Verhulst en Siska Schoeters? Waarom nog voortademen?

De ene strontklomp na de andere, verkozen door de anus zelve. Ons kent ons kent ons kent ons. Noem het een MIA, een Kastaar, een Gouden Oog, noem het een Grammy, een Tony of een Oscar. Zelfs de Nobelprijs is bijwijlen een klucht, zoals het comité bewees met de onverstaanbare neuzelaar Bob Dylan en de destijds amper iets bewezen hebbende Barack Obama als laureaten. Maar een prijs genereert aandacht en dat schijnt de bedoeling.

Neen, heren en dames mestventers, de bedoeling van zo’n uitreiking is of was althans ooit het fêteren van iemands verdiensten. Niet het aanjagen van een carrière, maar het vieren ervan. Een dankbetuiging voor wat iemand de wereld heeft geschonken.

Dank voor Nonkels? Om de dooie dood niet.