Morgen gaan we naar zee. Niets is beter voor het humeur dan een leeg strand in de voorjaarszon

Mark Coenen is columnist bij De Morgen.

È pericoloso sporgersi. Iedereen die in de vorige eeuw met de nachttrein naar het zuiden reed herkent deze woorden, die, beter dan honderd verkleurde dia’s, het gevoel van het begin van de vakantie aankondigden.

“Binnen de ramen blijven”, zo werd het vertaald in prozaïsch Nederlands, maar ook zo maakte het veel indruk op deze tiener die ’s nachts niet kon slapen en uren op de gang ging wandelen, tot de verslavende beat van de treinwielen op de sporen onderbroken werd door de stem van mijn moeder die vond dat het welletjes was geweest.

Ritirare la tessera, arrivederci!, weerklinkt nu als ik mijn bankkaart uit de gretige mond van de geldautomaat aan de Italiaanse péage trek die na ontvangst van een kleine financiële bijdrage, de poort naar de hemel opent.

Of toch ongeveer.

Het is een soort van rekeningrijden, waarvoor er volgens visionaire politici bij ons geen draagvlak is, en bestaat al sinds de jaren stillekens in het zuiden van Europa.

Geen geel hesje dat ernaar kraait, laat staan om maalt.

Er is weinig ontspannender dan de veelvoudige gezangen van die metalige vrouwenstemmen: een madrigaal van Monteverdi verbleekt er bijna bij, als je goed luistert.

Zeker na een etmaal door Frankrijk en dat ellendige Zwitserland gereden te hebben, waar alle wegenwerken blijkbaar worden opgespaard tot in het toeristisch seizoen.

Ik roep keihard ‘grazie a lei, signora’ naar de automaat want ik ben beleefd opgevoed en geef mijn wagen de sporen. Zij het niet te hevig, want ook in Italië zijn de prijzen van olie en gas door elk denkbaar dak gegaan, waardoor je bij het starten alleen al twee euro de lucht in blaast.

Niets verbindt meer dan een gezamenlijke vijand, zeker als het faillissement dreigt, merken we als we onze traditionele pralines aan onze vrienden Beppe en Cecilia gaan afgeven.

Dochter Sara en schoonzoon Gianluca kregen vorige maand een factuur van 9.000 euro, per kerende te betalen, voor het elektriciteitsverbruik van hun bakkerij in Fermo.

En dan spreken we nog niet over de prijs van het graan, die ook maal drie gegaan is.

Beppe, die anders al niet van de vrolijkste Frans is, kijkt somber en gelaten.

Zelfs zijn zelf verbouwde fluitjeswijn verzacht de pil niet.

Ondanks de bittere koude van de laatste weken laat de natuur het hier gelukkig niet aan zijn hart komen: alles begint te botten. Zelfs de druivelaars doen, zij het enigszins bescheiden, al duidelijk hun best.

Morgen gaan we naar zee. Niets is beter voor het humeur dan een leeg strand in de voorjaarszon.