Mocht Peter R. de Vries de aanslag overleven, dan weet je nu al hoe hij erover zal praten

Dinsdagavond werd in Amsterdam Peter R. de Vries neergeschoten. De man van wie je dacht dat hij onaantastbaar was. De man ook die regelmatig bedreigingen ontving, maar daar nooit erg van onder de indruk leek – dat hoorde nu eenmaal bij het werk dat hij deed, part of the job. Mocht De Vries de aanslag overleven, wat zeer is te hopen, dan weet je nu al hoe hij erover zal praten: nuchter, welbespraakt en met een grijns.

De Vries heeft een vaste stoel aan elke Nederlandse talkshowtafel. Het maakt niet uit waarover het gaat: De Vries laat er zijn licht over schijnen en lijkt telkens weer elke twijfel over zijn eigen oordeel voorbij. Meestal moet je hem gelijk geven. Als een van de andere gasten hem niet bevalt, krijgt die dat luid en duidelijk te horen, op typerende De Vries-toon en bijbehorende blik: ‘Wat u zegt is onzin.’

Hij heeft veel petten op. Maar hij werd toch vooral beroemd als misdaadverslaggever, eerst bij De Telegraaf en later met een eigen programma op SBS6 dat zeventien jaar liep. Hij schreef boeken, zoals De ontvoering van Alfred Heineken, dat door elke toenmalige voetbalprof steevast werd genoemd als zijn favoriete lectuur en meestal tevens als het enige boek dat hij had gelezen.

In 2005 richtte Peter R. de Vries, samen met onder meer Jan Nagel, een politieke partij op. Die werd bescheiden PRDV genoemd, de enige keer in de Nederlandse politieke historie dat een partij bestond uit de eerste letters van de naam van de lijsttrekker. Bescheiden is Peter R. de Vries nooit geweest. Hij wenste tot wanhoop van zijn campagneleider niet op campagne te gaan en sloeg interviewverzoeken van de roddelbladen achteloos af. Ze moesten hem maar nemen zoals hij was.

Ik volgde hem destijds, samen met Sanne ten Hoove, een maand lang in zijn eerste schreden op het politieke pad. Een aardige man, die niets van links en rechts moest weten, maar die intussen zulke linkse denkbeelden had dat Nagel zich verschrikt afvroeg hoe die zouden vallen bij de beoogde kiezers. ‘Dit is de linkervleugel van GroenLinks!’

Het viel niet goed: Peter R. de Vries had als eis voor doorgaan dat 41 procent van de stemmers hem als een aanwinst voor de politiek zou beschouwen. Dat zat er niet in: het bleef hangen op 31 procent – een mooi resultaat na zes weken campagnevoeren, zou je zeggen – maar toch vond De Vries dat voldoende reden om de stekker eruit te trekken. Dat was jammer, ik had hem graag horen oreren in de Tweede Kamer. Maar misschien was hij niet geboren voor de politiek.

In december vorig jaar kreeg hij van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid het bericht dat hij op een dodenlijst stond, die vermoedelijk verband hield met het Marengo-proces, het proces waarin Ridouan Taghi de belangrijkste verdachte is. De Vries is samen met zijn vriend, de advocaat Peter Schouten, adviseur, vertrouwenspersoon en woordvoerder van kroongetuige Nabil B.

De reactie van De Vries was typerend en had iets grappigs. “Wij zijn de beoogde slachtoffers, maar wij worden niet of nauwelijks geïnformeerd. Dat vinden we bezwaarlijk. We hebben daartegen protest aangetekend.” Meteen in de aanval.

Een lefgozer met lef. En met de behoefte zich te bemoeien met alles waarmee hij het niet eens is. Niet vrijblijvend, maar met inzet van zijn hele hebben en houden. Iemand die met de slachtoffers van onrecht lange vriendschappen onderhoudt.

Hij had gisteravond net een optreden bij RTL Boulevard achter de rug. Op zijn knie heeft hij een tattoo laten aanbrengen. ‘On bended knee, is no way to be free’, staat er.