ColumnMaud Vanhauwaert
Misschien ziet u tussen de kalligrafische verzen wel de rommel in iemand anders zijn huis
Maud Vanhauwaert is columnist.
Morgen begint de poëzieweek. U zult moeite moeten doen om de komende dagen niet op een van de ‘weesgedichten’ te botsen. Het betreft een project van Utopia, de bibliotheek van Aalst, waarvan ik dit jaar meter mag zijn. Duizenden mensen adopteerden een gedicht, stelden een raam ter beschikking en proberen Vlaanderen om te toveren tot één lange bewandelbare poëziebundel.
Oh, u houdt niet van poëzie? Geen probleem! Zie dit initiatief als een mogelijkheid om eens ongegeneerd binnen te kijken bij anderen thuis. Zegt men trouwens niet dat de betekenis van een gedicht in de witruimte ligt verscholen? Wel, misschien ziet u tussen de kalligrafische verzen van de weesgedichten wel de rommel in iemand anders zijn huis. Dat kan relativerend werken.
Of misschien ziet u wel iemand lichtvaardig dansen in een woonkamer. En als u blijft staan tot het donker wordt ziet u in dat tafereel - poëzie als uitzicht én inzicht - misschien wel een zweem van uzelf.
