Misschien moeten festivals een voorbeeld nemen aan dat lekker politiek incorrecte voetbal

In Nederland gaan er stemmen op om tabaksverkoop op festivals helemaal te verbieden. Als argument halen ze daarbij ‘de verschuivende maatschappelijke opinie rondom roken’ aan. Ik stel meteen ook voor om het opsteken van onze pink, bij het zo gekende El Diablo-handgebaar te verbieden. Dan blijft enkel nog dat vermanende, moraliserende vingertje hoog in de lucht steken. Een culpabiliserend vingertje dat meer en meer symbool staat voor het gevoel dat de overheid, maar ook sommige festivalorganisatoren, de gemiddelde festivalganger genadeloos probeert op te dringen.

Op festivals zijn we intussen veel groener dan in de supermarkt, drugsvrijer dan in ’t gemiddelde café, en roken we minder dan op het werk. Nog eventjes en we durven nauwelijks nog iemand lachend aan te kijken, of ’t zou weleens grensoverschrijdend gedrag kunnen zijn. Ook op ’t podium is netter kleuren binnen de maatschappelijke lijntjes en normen intussen de norm geworden. Enkel een festival-VAR ontbreekt nog: “Heeft die gast daar op het podium nu echt ‘bitch’ gezegd? Even herbeluisteren. JA! Haal hem van dat podium."

Intussen heb ik vermaanvingers tekort om mijn medefestivalgenoten ruim op hun maatschappelijk onverantwoord schandalig gedrag te wijzen. Organisatoren verheffen dat vermanen zelfs vlot tot op marketingniveau. Scoren zullen we als we ons wijsvingertje nog net iets hoger verheffen dan dat van die andere organisator. Laten we de guests een vrijwillige bijdrage opdringen voor een of andere klimaatzaak. Daarmee kunnen we ons festival best wel nog vermanend moraliserend profileren.

Dierlijk

Dat de festivals misschien een voorbeeld nemen aan dat lekker politiek incorrecte voetbal. Daar is het volgens Desmond Morris nog heerlijk dierlijk vertoeven. Oké, voetbal had als familie- en sportief gebeuren allang de keuze voor rookvrije stadions moeten maken, maar voor de rest is het toch doorgaans een incorrect event, vooral dan buiten de stadionmuren.

Ik was dit weekend op Paradise City: een festival dat ons goedbedoeld een groen ecochic bewustzijn probeert te schoppen. Ik stond bij de ster-dj Laurent Garnier die een Jupiler dronk. Hij keek naar dat blikje en zei: "Mais Peter, comment est-ce possible? Le nom ‘Belgium’ sur une canette de bière? Mais c’est quoi ce pays? En France, impossible." Maar voor alle duidelijkheid: Garnier zei dat niet moraliserend, maar met een vette lach op zijn gezicht.

Aan de ene kant hebben we dus voetballers, rolmodellen voor onze jeugd, die ons in supermarkten, dus op een plaats waar de maatschappelijke waarden echt wel nog worden doorgegeven, vooral willen aanzetten om zo veel mogelijk #wearebelgium bier te zuipen. Langs de andere kant moeten wij, volwassen festivalbezoekers, zedig, groen, nuchter, rookvrij, suikervrije theetjes drinkend, van maatschappelijk beleefde artiesten genieten. Dat op een plaats waar volgens socioloog Walter Weyns er net plaats moet zijn voor een "opschorting of zelfs vernietiging van de bestaande orde".

Happiness

Ik was ook op Elrow dit weekend, een nieuwkomer in het Belgische festivalland. Nog nooit zoveel plastiek rommel gezien die door een organisatie in het publiek werd gegooid: luchtmatrassen, bootjes, hamers, poppen, ballen. ’t Kon niet op! Even werden lustig alle maatschappelijke waarden opzijgezet. Er werd gedronken, gedanst, gelachen geflirt en zelfs gerookt. Onze Belgische rolmodellen-voetballers zouden zich daar rot geamuseerd hebben. De Spaanse bedenker van Elow was er ook en zei me met een mooie smile op zijn gezicht: “Peter, we sell happiness.”

"Ecology is a moral duty", om filosoof Karl Popper te parafraseren. (Hij zei eigenlijk "optimism is a moral duty"). Maar ik denk dat ook het zorgen voor happiness a moral duty is. Blijvend het evenwicht zoeken tussen ecology, optimism en happiness, daar zit volgens mij een leuke taak voor overheid en festivalorganisatoren. En voor de rest daarover vooral niet te veel opdringerig zagen.