Column
Misschien komen vegetarische mensen in een volgend leven terug als huisdieren, zei mijn vrouw
Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, vogels en zijn vrouw. Zijn nieuwe boek Zei mijn vrouw, een bundeling van deze vergezichten, is nu uit.
Wie is Kid Coco? vroeg mijn vrouw.
Een zanger van lang geleden, zei ik. Hij had een groepje, The Dinky Toys. Begin de jaren 90. Bij Humo, destijds, noemden we hem Kid Kaka. Van The Stinky Toys. Dat was (pdw)-humor.
De Kid heeft een nogal gespierd zelfbeeld, zei mijn vrouw. Hij noemt zichzelf hier een onweerstaanbare verleider. “De één perfectioneert zich in bloemschikken, ik in seks”, staat er.
Goed van hem, zei ik. Goed vóór hem.
Hij weet ook wat het is om een lustobject te zijn, zei mijn vrouw, voortlezend. “Onderschat tegenwoordig de mondigheid van vrouwen niet”, zegt hij. “En dan zwijg ik nog van hun handtastelijkheden. Zeker vrouwen uit de zorgsector kunnen er wat van.”
Een man van inzichten, zei ik.
Je moet toch van erg slechte komaf zijn om zo’n pummeltje onweerstaanbaar te vinden, zei mijn vrouw. Tegenwoordig de mondigheid.
In zo’n grote wereld wordt elke mens altijd wel door iémand interessant gevonden, zei ik, waarna wij allebei in stilte ons stuk van de krant verder lazen.
Kijk, daar heb je Luna, zei mijn vrouw na een tijdje.
Op de landweg kwam onze leenhond aangelopen. Zij is de hond van boer Huppertz, maar ze gaat geregeld met ons op wandel. Ze loopt wat verloren nu haar baas zijn koeien voor maïs heeft verruild – vroeger ging ze twee keer daags mee melken, ze rende dan de ziel uit haar lijf, en nu weet ze met haar krachten geen blijf.
Luna ging op haar rug in het gras liggen en liet zich omstandig door ons knuffelen – ze wordt thuis goed verzorgd maar ze is en blijft een erfhond, en haar tekort aan affectie zuivert ze bij ons aan. Vier handen zijn zelden genoeg.
Misschien komen vegetarische mensen in een volgend leven terug als huisdieren, zei mijn vrouw. En vleeseters als slachtdieren. Als je alles zomaar gedood en opgevreten hebt als mens, word je nadien zelf vetgemest en geslacht, en als je respect hebt gehad voor alles wat leeft, mag je luieren in de zon en word je elke dag verwend. Krijg je balletjes met belletjes erin.
En mensen die hun best doen om weinig vlees te eten maar er toch zo moeilijk aan kunnen weerstaan? vroeg ik, met onze eigen bovenzinnelijke toekomst in het achterhoofd.
Dat weet ik niet, zei mijn vrouw. Wellicht iets er tussenin. Misschien worden wij melkvee. Mogen we, als we écht ons best hebben gedaan, straks ons leven lang in een Oostkantonse weide staan grazen, met ’s ochtends en ’s avonds zo’n Luna die ons bijeendrijft.
Dat lijkt me zo kwaad nog niet, zei ik, waarna ik naar de keuken ging om de aubergines te zouten, die ik vervolgens in olie bakte en verwerkte in een ovenschotel met buffelmozzarella en een pittige tomatensaus die al enkele uren had staan pruttelen. Dit geheel diende ik op met wat rode rijst en gekookte Belle de Fontenay-aardappelen met zwart zout.
De Black Aberdeen is dan voor morgen, zei ik.
