‘Mevrouw, is dit een straf van God?’: lezers blikken terug op enkele maanden thuisonderwijs

Die eerste nieuwe schooldag

Mij blijven verschillende momenten bij: toen mijn zesjarige uit frustratie, eenzaamheid, verveling, onzekerheid en angst in de begindagen eens in tranen uitbarstte; in het scherm wou kruipen toen ze voor het eerst haar juf en vriendjes terug kon zien tijdens een videochat; toen de huidhonger haar teveel werd en ze al snikkend haar lievelingstante en later opa omklemde...

Maar wanneer het op onderwijs aankomt, denk ik vooral terug aan die eerste nieuwe schooldag met dat hoopje van haar eerste leerjaar. Gretig, zo blij en opgelucht waren ze om mekaar weer te zien, braaf op hun stippen en content met wat er ook op hen afkwam want ze hadden mekaar en hun juffen die het hadden geregeld.

En hoe!

Ik sta nog steeds paf hoeveel moeite en creativiteit sommige scholen zoals de onze (GO Zwaluwnest) aan de dag hebben gelegd. Ze hebben letterlijk alle poorten opengezet, elke vierkante meter benut, klassen gespreid georganiseerd. Ondanks hun eigen zorgen, de uitdagende wisselende instructies en voorbereidingen stonden ze er klaar, verkleed, paraat om het een blij weerzien te maken. En opnieuw bij de tweede terugkeer en dat maar liefst 4 volle dagen per week.

Het deed me echter hartzeer om, met een blije dochter naast me, na een schooldag onze buurkinderen die ook snakten naar hun kameraadjes te passeren. Intriest dat niet alle scholen dezelfde moeite wilden of konden doen. Ik ben des te dankbaarder voor wat wij hadden. In tijden van tegenspoed hebben we de rotsen gezien waar we ons aan hebben kunnen optrekken.

Ik hoop en gun het hen van harte dat ze kunnen recupereren tijdens een welverdiende zomer. Ik wou dat ik meer van betekenis kon zijn zoals hen want we hebben er niet genoeg.

Abigail Sandra, Wachtebeke

‘Geluk’

Ik probeer te studeren, als 42-jarige student Educatieve Master, op mijn laptop, terwijl mijn snuggere zoontje op de iPad een filmpje bekijkt voor zijn les. Aan dezelfde tafel zit mijn vriendin (ambtenaar), met de laptop van haar werk, te gebaren dat ik stil moet zijn, want ze heeft een burger aan de lijn. Op haar kamer volgt mijn pientere dochter op de “vaste” computer een live-les, en terwijl ik vloek op de WiFi, besef ik plots dat er gezinnen zijn die het met één of géén PC moeten stellen. Met drie, vier, of meer kinderen… met leerachterstand, ADHD, dyslexie of dyscalculie, te weinig kamers, terras noch tuin, financiële problemen en frustraties.

Wij hebben geluk. Ik hoor op de achtergrond hoe men pleit voor het openen van Plopsa-parken en horeca, met een versoepeling “voor moederdag”, zodat de “betere burger” zijn geld kan uitgeven — terwijl de speelpleintjes afgesloten blijven. Alle maatregelen lijken verzonnen voor Huisje-Boompje-Beestje-Vlamingen, met een tuin, twee kinderen, en ruimte voor een zwembad.

Ik begrijp deze wereld niet meer.

Dominique Kenens, Denderleeuw

Toch nog een goed jaar

Ik ben leerling in de Sint-Martinusscholen in Herk-De-Stad. Mij is vooral bijgebleven dat thuisonderwijs voor- en nadelen heeft. Het voordeel is dat je je eigen week helemaal zelf kon plannen. Indien je iets niet begreep kon je altijd een bericht naar de leerkracht sturen via Smartschool, of naar de live-les gaan. Het nadeel was dan weer dat je de hele tijd achter een scherm zat, wat redelijk vervelend was voor je ogen.

Eens we terug naar school gingen was het echt leuk om iedereen terug te zien: klasgenoten, leerkrachten... Maar wat mij betreft vooral om terug te kunnen bakken, want zo’n thuispraktijk is niet helemaal hetzelfde als de machines op school. Zo’n mondmasker dragen was dan weer wat minder.

Al bij al is het toch nog een goed jaar geweest, ondanks de coronapandemie.

Senne Reniers, Spalbeek

Bij de beenhouwer

Aanschuiven in de wachtrij bij de beenhouwer en intussen ongewild toeschouwer zijn van een gesprek tussen twee moeders, die - vanaf hun witte stip - het afstandsonderwijs van hun kinderen op twee verschillende scholen in het eerste middelbaar vergeleken. Het was duidelijk dat hun kinderen de leerstof op een heel andere manier dienden te verwerken. Opeens wendde de ene moeder zich enthousiast en dankbaar tot mij: “Jullie, leerkrachten van SIGO, doen dat echt goed. Jullie steken wellicht veel werk in jullie ingesproken presentaties en filmpjes, in de wekelijkse planning en de live-lessen, maar het is wel een grote en belangrijke hulp voor de leerlingen.” Haar onverwachte compliment gaf mij een belangrijk duwtje in de rug. Vanaf dan durfde ik erop te vertrouwen dat de “ja” van mijn leerlingen een echte “ja” was, wanneer ik hen via de computer vroeg of alles duidelijk was. Toch bleef het wachten tot de terugkeer naar het vertrouwde klaslokaal, om mijn zelfvertrouwen als leerkracht te herwinnen. Ook al zag ik mijn leerlingen vanachter een faceshield en met mondmasker terug, het deed deugd om het schooljaar te mogen eindigen met contactlessen.

Els Ghesquiere, Eernegem

Afstandsonderwijs!

Het moment dat in het secundair onderwijs blijkt dat afstandsonderwijs veel effectiever en veel veiliger blijkt te zijn dan contactonderwijs met mondmaskers en social distancing. Alle scholen open en alle leerlingen op school in september is te zot voor woorden en levensgevaarlijk voor leerlingen en leerkrachten.

Patrick Verbruggen, Hoeselt

Kahoot

Ik ben leerkracht mens en samenleving in het eerste jaar. Samen met mijn parallelcollega speelde ik met alle eerstejaars, meer dan 75 leerlingen, een Kahoot (online quiz). We kregen de vraag of ook ouders en broers of zussen mochten meedoen. Natuurlijk mocht dat, een betere ouderparticipatie kan je niet wensen. De quiz verliep uitstekend, de sfeer was heel competitief en gezellig. De winnende leerlingen hadden hun eigen cheerleaders. De quiz eindigde met een papa, tevens leerkracht op onze school, op de tweede plaats. Het was de perfecte les om het schooljaar mee af te sluiten.

Annelien Lamote, Tielt

School’s out forever

13 maart was zonder het te weten mijn laatste schooldag ooit in mijn carrière. Ik ga nu op pensioen en heb dus nooit meer bij de leerlingen gestaan na 13 maart. Ik heb ze die dag zo vlug als mogelijk buiten gestoken uit de eetzaal. ‘s Avonds begon de lockdown.

Linda Van Hecke, Sleidinge

Golfles

Bij een SmartSchool live-sessie kwam er op een gegeven moment slechts een leerling opdagen. In plaats van vragen te stellen, toonde hij zijn skills in golfen. Geestig! Ik kon dus zijn slagen even mee volgen op de golfbaan en heb op dat moment dus meer bijgeleerd dan hij.

Kara Schevernels, Itterbeek

Persoonlijke(r) aanpak

Als vader van twee jonge kinderen (8 en 4) en taalleerkracht in een Centrum voor Volwassenenonderwijs heb ik vastgesteld welke grote impact digitale leermiddelen kunnen hebben, op jong en oud. Als je kleuter ervan geniet haar juf via Zoom een boekje te horen voorlezen en als ze op WhatsApp lieve berichtjes inspreekt voor een klasgenootje, dan weet je dat het goed komt. Blijkt nu bij het virtuele oudercontact dat heel wat 4/5-jarigen erop zijn vooruitgegaan qua sociale vaardigheden en zelfredzaamheid. Maar als je je oudste cursist van 84 jaar dreigt te verliezen, omdat hij niet over een pc beschikt en een taal enkel wenst te leren via een face-to-face conversatie in een vertrouwd klaslokaal, dan moet je ingrijpen om de man aan boord te houden. Extra oefeningen in de brievenbus droppen, handgeschreven feedback terugsturen en een mondeling examen afnemen via de telefoon. Dankbaarheid voor de extra inspanningen. Het onderwijs kreeg de kans om in te zetten op een persoonlijke(r) aanpak en stil te staan bij de noden en verlangens van alle betrokken partijen.

Marc Dewilde, Gent

Extra gemis

Als titularis van een klas in het zesde middelbaar, zag ik veel extra gemis. Er was geen studiereis, geen projectweek, geen eindejaarsbal en geen klassieke proclamatie. Onze school (H.PiusX-instituut Antwerpen) maakte echter van die proclamatie een feest. Twaalf klassen kregen elk een tijdsslot. Leerlingen en hun ouders legden (met mondmasker en social distancing) een traject van 90 minuten af doorheen de school. 100 collega’s engageerden zich en bezorgde elke klas een a capella performance gebaseerd op de bel, een applaus-performance, een rockoptreden, toespraak van de directie, een ode van de grandes dames uit ramen op alle verdiepingen, een golden lady die de diploma’s meegaf en tot slot een receptie met toespraak van titularis, leerling en ouders. De samenwerking tussen zoveel collega’s was wonderlijk en leerlingen en ouders waren verrast en dankbaar. Deze ervaring in een veel meer intieme kring maakte de proclamatie véél warmer en feestelijker dan anders!

Nele Sels, Berchem (Antwerpen)

Stap opzij

Het vak Godsdienst zette een stap opzij dit semester, ten voordele van de andere vakken. Toen de lockdown verlengd werd, zijn een collega en ik begonnen met het organiseren van contactsessies, die vrijblijvend waren voor de leerlingen. Hier konden zij hun hart luchten over de gehele situatie. Hierbij kreeg ik de volgende opmerking van een leerling, die me echt is bijgebleven en me er aan herinnerde waarom ik in het onderwijs sta. “Mijnheer, het is spijtig dat we dit vak niet meer hebben. De andere vakken vindt men belangrijker, maar u leerde ons hoe we met bepaalde situaties moesten omgaan. Dat konden we nu net echt gebruiken.”

Matthias Verheyen, Wilrijk

Straf van God?

Mijn allereerste live-les Godsdienst op 19 maart waarbij ik probeerde eerst de leerlingen hun vragen-angsten-emoties te laten verwoorden. De vraag die me het meest is bijgebleven en me even sprakeloos maakte was: “Mevrouw, denkt u dat dit virus een straf van God is? Heeft hij ons dit virus gezonden om ons te straffen voor wat we zijn schepping; de aarde, aandoen? Is dit zijn manier om ons te doen inzien dat we verkeerd bezig zijn” Zo’n vraag van een twaalfjarige krijgen is niet niks. Ik heb me gerealiseerd dat hij zijn angst en schuldbewustzijn in die vraag had gelegd en ik heb een zo goed mogelijk antwoord geformuleerd. Er zijn nog ‘hét-momenten’ geweest maar geen meer zoals dit.

Gerda Van De Steen, Berlare