‘Met mijn 56 lentes was ik te oud om nog te beginnen aan een opleiding elektronica’

VDAB

Ik was de beste in de wiskundetest. Niet verwonderlijk gezien mijn achtergrond als licentiaat fysica. Een diploma dat in de ogen van de VDAB volstrekt nutteloos is, doordat ik er nauwelijks gebruik van heb gemaakt en jaren heb gewerkt als professioneel muzikant. Ook deze ervaring telt niet op de hedendaagse arbeidsmarkt.

Dus dacht ik, ik school me om zodat ik meer kans maak om werk te vinden.

Elektronica bij de VDAB was een logische keuze: knelpuntberoep, sluit aan bij mijn interesses, en veel kans op werk. Ondanks mijn prima wiskundetest, behoorlijke voorkennis en ernstige motivatie, werd ik pertinent geweigerd. De verantwoordelijke van de opleiding vond dat ik met mijn 56 lentes te oud was om er nog aan te beginnen, en verdacht er mij van dat het waarschijnlijk toch maar was om als hobby te doen en ik niet ernstig naar werk zou zoeken. Nochtans, argumenteerde ik, kan ik nog werken tot mijn 67ste in de elektronica, en dat is toch dik tien jaar? Niets mocht baten, ik mocht niet beginnen. Ondertussen contacteren interimkantoren mij om de haverklap voor baantjes in callcenters, als buschauffeur, dokwerker, orderpicker of matroos. Ik onthoud mij van verder commentaar.

Francis Wildemeersch, Gent

OnlyFans

Een plaatje van een kont trok in De Morgen mijn aandacht. De titel vraagt me in te beelden dat die kont van ‘mijn dochter was’. Natuurlijk wilde ik met zulke teasers de recensie van Frederik De Backer lezen in de rubriek DM Zapt.

Ik heb me verbaasd, over de auteur en over zijn woorden. Ik wilde hem vragen stellen als: las u in deze krant niet de recente verslaggeving die nog maar eens aantoonde hoe ijdelheid (en vooral de onzekerheid die daaraan ten grondslag kan liggen) in de hand gewerkt wordt door sociale media? Hoezo legt u het probleem bij de vrouwen, die ook maar meespelen in een aandachtseconomie die gericht is op jezelf branden en verkopen? U beschrijft vrouwen die ‘de hoer uithangen’ en spreekt neerbuigend over ‘kakseks’ in ruil voor geld, maar ziet u zelf niet hoe u tegen betaling figuurlijke stront naar vrouwen gooit door ze zonder verpinken hoeren te noemen? De manier waarop u slutshamet deed me de datum van uw artikel dubbelchecken: is dit echt van deze week, of las ik per ongeluk iets uit de archieven?

Maar u treft eigenlijk minder blaam, want u schrijft satirisch, in hyperbolen; dat kan een stijl zijn. U mag dit zeggen; dagelijks staan de commentaren van Facebookposts en publieke fora vol met misogynie. Er is een systeem dat ervoor zou kunnen zorgen dat er een filter zit op wat verschijnt, en dat is de krant zelf. Het kan haast niet anders dan dat dit stuk onder de ogen is gekomen van een eindredacteur die kennelijk heeft geoordeeld dat slutshamen past in een gezaghebbende krant. De krant kiest ervoor deze woorden platform en autoriteit te verlenen. Een krant kan ook kiezen om dat niet te doen. Dat is geen censuur of cancel culture. Wel getuigt het van een weloverwogen lijn in welke woorden de krant - de media in het algemeen - macht wilt verlenen. Je kan als krant rustig beslissen bepaalde dingen niet te publiceren, dat doet de krant trouwens dagelijks.

Mijn vraag is: wat wil een krant met dit stuk bereiken? Wil men dat iemand uit feministische hoek nu verontwaardigd reageert, om ‘de discussie’ te voeren? Ben ik in de val getrapt? Wil de krant zo alle kanten van het misogyne spectrum tonen? De slapende wokies wakker maken, en zo doen alsof de wereld veel meer gepolariseerd is dan ze is?

Je mag een programma natuurlijk een slechte recensie geven, en daar was misschien ook reden toe: zeg iets over hoe OnlyFans net als Instagram volgens die recente studie menselijke kwetsbaarheid en onzekerheid uitbuit, hoe het vrouwelijk naakt er gratuit wordt ingezet voor de winst, de tekst schrijft zichzelf! Dan nog kan je geslut-shame niet vermijden in de commentsectie, maar de krant geeft het dan tenminste geen platform. Wat voor krant wil De Morgen zijn?

Martha Claeys is filosofe aan de Universiteit Antwerpen