Met het ontslag van Wouter Beke lijkt een politiek conflict bezworen, maar eigenlijk is het de start van een volgende crisis

Nog voor Sammy Mahdi - wie twijfelt nog aan zijn toekomstig voorzitterschap? - is aangesteld als nieuwe partijleider, nog voor zelfs maar de procedure voor de voorzittersverkiezing was gestart, is cd&v al omgekanteld. Als een verslagen strijder heeft Wouter Beke op een schild zijn ministersportefeuille aan de nieuwe chef aangeboden. Daarmee neemt hij alsnog de politieke verantwoordelijkheid op voor al wat mis is gegaan op zijn departement, Welzijn, in het hart van de christendemocratische corebusiness.

Dat ontslag had er al eerder kunnen, of eigenlijk moeten komen. Het overlijden van een peuter in een kinderdagverblijf dat na jarenlange klachten van bezorgde ouders ruim gesignaleerd stond als riskant, blijft kleven als een pijnlijke, zeer pijnlijke illustratie van een falend beleid. Toen die feiten bekend raakten had Wouter Beke, die uiteraard zelf geen enkele persoonlijke schuld treft, al de eer aan zichzelf kunnen houden. Het had hemzelf maar ook zijn partij een vreselijke blamage en een uittocht van ontgoochelde kiezers kunnen besparen. In de plaats kwam er gespartel en een onderzoekscommissie die niet goed weet wat ze moet onderzoeken. Wat niet kon na het drama in het Sloeberhuisje, kan nu blijkbaar wel na een slechte peiling, en dan nog met veel zelfbeklag.

Als minister van Welzijn kende Wouter Beke een nogal ongelukkig parcours, om het met een understatement te zeggen. Besparingen werden onoordeelkundig doorgevoerd, en ten tijde van de coronacrisis was de respons eerst traag en stroperig. Toen, en nu met de incidenten in de kinderopvang, bleek dat velen verloren liepen in het woud van gepolitiseerde organen en structuren dat het welzijnsbeleid geworden was. Dat bos droeg niet de signatuur van Beke zelf, wel van zijn partij, die decennialang het departement Welzijn bestierde als een verlengstuk van haar zuil.

Met zijn vertrek maakt Wouter Beke de weg vrij voor Sammy Mahdi als nieuwe partijleider. De lastige kiezel is uit de schoen, nog voor de tocht moet beginnen. Het is Joachim Coens nooit gegund geweest, maar gezag is iets wat je afdwingt.

Goed nieuws voor Mahdi en voor cd&v is niet per se ook goed nieuws voor de Vlaamse regering van Jan Jambon (N-VA). Tot voor kort zat een van zijn belangrijkste ministers als een lamme eend op zijn stoel, met een stilletjes zieltogende partij achter zich. Die cd&v is samen met Wouter Beke uit de regering vertrokken. In de plaats komt een partij die beseft dat ze moet knokken voor haar kiezers, en die nood heeft aan een scherper profiel. Met Sammy Mahdi zullen de christendemocraten een voorzitter krijgen die dat profiel graag zal aanscherpen.

In de regering ligt er een dossier op tafel dat alle kans biedt om cd&v weer smoel te geven: het stikstofakkoord, waartegen in landelijk Vlaanderen een boerenopstand broeit. Voor een cd&v op zoek naar eerherstel is het bijna onmogelijk om dat akkoord ongewijzigd te laten. Met het ontslag van Wouter Beke lijkt een politiek conflict bezworen, maar eigenlijk is het de start van een volgende crisis.