EntreeJana Antonissen
Met de zege van Oekraïnes elektrofolk kochten we ons schuldgevoel af, of toch even
Jana Antonissen is columnist.
Ik ontving een voorwaardelijke uitnodiging voor een feestelijke Eurovisiesongfestival-screening. Het beding waaraan ik me diende te houden luidde: niet sceptisch doen. Dit festijn van de slechte smaak hoorde met een even mateloos enthousiasme als dat van de malle achtergronddansers gedegusteerd te worden, anders was ik eraan voor de moeite.
Aldus quoteerde ik vlijtig op een mij toegestopt scoresheet, onderverdeeld in categorieën als vuur, wind, rook, en level van camp-, queer- en hotness. Onverwacht ontvlamde het Eurovisievuur in mij.
Maar toen de jury’s hun punten toekenden, kreeg ik het benauwd. Zo apolitiek wilden zij zich tonen dat ze het Verenigd Koninkrijk, het land dat onze unie zo venijnig had verlaten, tot winnaar kroonden. Gelukkig hadden de kijkers meer fatsoen. Met de zege van Oekraïnes elektrofolk kochten we ons schuldgevoel af, of toch even.
Want daags nadien brak de hel op aarde alweer los in de vorm van fosforbommen op Azovstal. Moeilijk om niet sceptisch te gaan doen.
