Messi gaat met nummer 30 spelen. Nummer 30 is iets voor debuterende spelertjes uit de jeugdopleiding

Ewoud Ceulemans is cultuurjournalist en voetbalpurist.

In een vlaag van altruïsme die we van de lichtvoetige en lichtgeraakte Braziliaan niet gewend zijn, heeft Neymar zijn rugnummer 10 aangeboden aan zijn oude maatje en nieuwe PSG-aanwinst Lionel Messi. En in een vlaag van bescheidenheid die we van de Beste Voetballer Aller Tijden niet zouden hoeven te verwachten, heeft Messi vriendelijk bedankt. Hij gaat met het nummer 30 spelen.

Nummer 30.

Het was het rugnummer waarmee de magische Argentijn zeventien jaar geleden, als kleine puber, zijn debuut maakte voor FC Barcelona, de club waarvan hij, in een ideale voetbalwereld, nog altijd het shirt zou dragen. Een shirt waar sinds 2008 het nummer 10 op stond, het enige nummer dat bij zijn statuut past.

Nummer 30 is iets voor debuterende spelertjes uit de jeugdopleiding.

Als slotakkoord van de kakofonie die Messi’s overstap naar Paris Saint-Germain is, kan een presentatie met een 30-shirt tellen. Het is een symptoom van het moderne voetbal, een parallelle realiteit die bepaald wordt door de kapitaalkrachtige grillen van oosterse miljardairs en waarin de folies van spelers het halen op een collectieve traditie.

Anderhalve week geleden keek ik toe hoe ‘mijn’ Union landskampioen Club Brugge het vuur aan de schenen legde. Op het veld stonden twee nummers 44. In ons doel stond nummer 49, voor hem een centrale verdediger met 59. Op de linkerflank maakte onze nummer 94 het leven van een rechtsback met nummer 77 zuur. Op het Brugse middenveld liep ook een nummer 90 rond.

Hoe is het zo ver kunnen komen?

Toen Argentinië op het WK 1982 nummers toebedeelde op alfabetische volgorde – waardoor doelman Ubaldo Fillol, door Erwin Vandebergh (9, zoals het hoort) verslagen in de openingswedstrijd, nummer 7 droeg – leken we het toppunt van numerieke zotternij wel bereikt te hebben. Maar tegenwoordig ben je al bijna een uitzondering als je slechts één cijfer op je rug hebt staan.

In de Spaanse competitie, waar Messi zo lang het mooie weer maakte, gelden regels. Op het vlak van financiën, waardoor de Argentijn niet langer bij Barcelona kan spelen, maar ook op het vlak van dorsales. Spelers met een contract bij het eerste team krijgen een nummer van 1 tot 25, met 1 en 13 voorbehouden voor de doelmannen. Als er drie keepers onder contract liggen, krijgt de derde nummer 25. Enkel spelers uit het B-team krijgen een hogere dorsal toebedeeld.

In de Franse Ligue 1, waar Messi niet hoort maar wel zal spelen, gelden (of golden) min of meer dezelfde regels, met 1 en 16 voorbehouden voor de keepers. PSG heeft een uitzondering verkregen voor hun nieuwe doelman, de Italiaan Gianluigi Donnarumma. Hij zal met het nummer 50 spelen.

50 is een nummer om mee aan te schuiven bij de slager.

Daar komt nu nog een nummer 10 met het nummer 30 bij. Misschien is het wel gewoon toepasselijk voor de Parijse club, en bij uitbreiding voor het moderne voetbal, waarin nog maar één wet lijkt te gelden: die van het hoogste cijfer.