Meer dan 30 seconden lang moeten kijken hoe iemand op handen en voeten de trap opklimt: zo’n afscheid wens je niemand toe

In DM ZAPT zet de redactie van De Morgen de blik op oneindig. Vandaag: Sam Feys over Van Rossem, de tweedelige docuserie over Jean-Pierre Van Rossem.

Een aantal van mijn vrienden zijn fan van Jean-Pierre Van Rossem. Dertig jaar na zijn hoogtepunt imiteren ze nog steeds op regelmatige basis een brutale uitspraak van de voormalige beursgoeroe. Een beetje bizar, maar het zegt veel over de man. Een veelbesproken figuur als Van Rossem is per definitie dankbaar materiaal om een docuserie over te maken. Dat kun je VIER niet kwalijk nemen.

Het concept van de docuserie is wat vreemd: oude bekenden komen aanbellen, en als hij het juiste knopje vindt, opent Van Rossem de deur van zijn bescheiden appartement in Kapelle-op-den-Bos. Een enkeling wordt al uitgescholden aan de parlofoon en vertrekt aangebrand naar huis. Gasten die wel binnen raken, nemen plaats op de sofa en leggen de veroordeelde oplichter op de rooster met schools ingestudeerde vragen. “Maar, Jean-Pierre, je gaat ons toch niet wijsmaken dat dat geen zwart geld was?”

Al snel wordt het pijnlijke tv. Zeker wanneer televisiemaker Paul Jambers, die destijds al snel inzag dat dit tv-goud was, hem een spiegel voorhoudt. “Zie je hier zitten. De winsten zijn verdwenen.” Je ziet hem bedenkelijk kijken wanneer Van Rossem alweer een smakelijke anekdote vertelt over een straffe stoot.

De interviews worden afgewisseld met tussenbeelden, waarbij Van Rossem het ene moment slapend in de zetel ligt, cola’s door zijn keel giet en rookt. Met dat laatste is hij na een beenoperatie gestopt.

Een ander beeld toont hoe hij op handen en voeten naar boven klimt. Ik heb het geteld: vierendertig seconden wordt pijnlijk lang in beeld gebracht hoe Van Rossem de trap opklautert. Een programmamaker die zijn gastheer op die manier in beeld brengt, verliest in die dertig seconden alle fatsoen.

Het wordt nog pijnlijker wanneer de gasten betweterig over Van Rossem praten alsof hij al onder de grafzerk ligt. “Om hier nu te zitten na al die villa’s en Ferrari’s.” Met elke steek voel je het einde van Van Rossem dichter komen.

Maar meer dan dertig seconden lang moeten kijken hoe iemand op handen en voeten de trap opklimt: zo’n afscheid wens je niemand toe. Meesteroplichter of niet.

Van Rossem, te zien op vier.be.