Marnix Peeters: ‘Op een rare manier zijn we een heel klein beetje jaloers op u, Pieter Aspe’

In Hemelpost zeggen we vaarwel tegen hen die in 2021 zijn komen te gaan. Marnix Peeters, schrijver en De Morgen-columnist, schrijft hier een brief aan Pieter Aspe, misdaadauteur. Hij werd 68 en overleed op 1 mei.

Luister, Pieter Aspe, ge zijt dood. Niks aan te doen.

Ik sprak u op 20 oktober van het jaar 2009, een paar jaar na uw hartaanval waar ge toen al de kranten mee hadt gehaald. Het was in uw appartement in Blankenberge, met zicht op de jachthaven. Er lag een pakje Kent op tafel, waar ge geregeld een greep uit deedt. Ik schreef: ‘Het bruine duiveltje heeft het toch weer gehaald’. Ik vroeg: is het een ­beetje een neus naar het noodlot? Daar moest ge toen even over nadenken.

Ik had vroeger een briefke tegen de muur van mijn werkkamer hangen. EIGENLIJK IS DE DOOD OOK WEL EEN VERKWIKKENDE GEDACHTE, had ik er in drukletters op geschreven. Of GERUSTSTELLENDE, dat kan ook. Dat is toch zo? Stel u het tegendeel maar eens voor: dat er geen eindpunt is. Er is Covid-19 en de deltavariant en dan omikron en dan kryptok en dan A/H661, en reken maar dat ze over honderd jaar nog ­altijd op de televisie zitten te zuchten dat er geen kruid tegen gewassen is.

En intussen is er oorlog gekomen en eerst een beurscrash en onmetelijke miserie, en zijn de Filipijnen ondergelopen en zijn alle Filipino’s naar hier gekomen, en hebben wij alles moeten verkopen omdat wij Congo moesten terugbetalen en eten wij gras en het schors van de weinige bomen die er nog overschieten, want tegen dan hebben wij overal landingsbanen gelegd om met onze Jetflyer B5 Personal Drone te kunnen rondvliegen. Het prikkelt de nieuwsgierigheid, dat wel, maar zou het u iets zeggen om daar tot in de oneindigheid naar te zitten kijken? Om te weten dat het nooit stopt? Dat ge elke dag uw pakske Kent zult openprutsen en uw Duvels zult drinken, want tegen dan zoudt ge wel weer zijn overgeschakeld, en dat het nooit nooit nooit stopt? Dat lijkt me de hel. De grootste uitzichtloosheid.

Ziet ge het al in de krant staan? ‘Pieter Aspe (743) schrijft duizendste boek’? Er zou niet veel meer gethrillerd worden.

Verschillende visies

Neenee, de eeuwigheid is niet interessant. De dood is cool. En wij ons maar verzetten. En almaar harder. Ziet ge ons spartelen? ‘Binnenkort 6.000 doden!’, brullen de kranten. En allemaal krimpen ze ineen, vrezend dat ze erbij gaan zijn. Ik zie u grijnzen. Met het hoofd schudden van ‘mannekes toch, ge moest eens weten’.

Want dat is nog zoiets met de dood. Eigenlijk zijn wij op een rare manier ook een heel klein beetje jaloers op u. Gij zijt er al. Gij weet al wat het is. Als er niks is, mist ge niks, maar voor hetzelfde geld zit gij in een andere dimensie, ergens waar er geen pijn is en waar het naar wafels riekt en waar ge ons met alleen maar mededogen kunt gadeslaan, glimlachend om alle zorgen die wij ons maken. Al onze angsten. De nachten dat wij wakker liggen, de dagen dat wij overal zeer hebben, mopperen, tegen het leven opzien, dat het alleen maar regent en de overschrijving van uw hospitalisatieverzekering in de bus zit - 1.085 euro voor niks, tenminste als ge chance hebt.

Op die vraag over die neus naar het noodlot antwoordde ge uiteindelijk dat ge er met een aantal dokters over hadt gesproken, een aantal omdat de eerste twee u geen bevredigend antwoord hadden weten te geven. “Er zijn verschillende visies”, zeidt ge. “Er zijn er die zeggen dat ge alles in de hand hebt, en er zijn er anderen die zeggen dat alles genetisch bepaald is, dat ge geen el aan uw leven kunt toevoegen, er alleen iets kunt afdoen door ongezonde dingen te doen. Als ge dus door de natuur voorzien zijt om 80 te worden, wordt ge met al dat gerook en gedrink toch mooi 75. Ik vind dat een aardig compromis.”

Het is wat minder geworden, maar wie maalt daar nu om.

(Hemelpost, naar een idee van HP/De Tijd)