‘Lieve Amélie, voor jij geboren was, namen ministers soms ontslag’

Dag lieve Amélie

Er zijn maar weinig mensen die tegelijk streng en schattig kunnen zijn – die ons kunnen waarschuwen en vertederen op hetzelfde moment. Ik vind Greta Thunberg bijvoorbeeld streng, maar niet zo lief. En Nic Balthazar lijkt mij wel een schatje, maar die is niet hard genoeg. Mensen die erin slagen om lief én beslist te zijn, verdienen een speciaal plekje in ons hart. Jij, Amélie, jij bent zo iemand.

Honderdduizenden Vlamingen hebben ondertussen het Facebook-filmpje gezien waarin jij je boos maakt op de mensen die tijdens het paasweekend dachten dat ze met z’n allen nog eens een lekker feestje konden bouwen. Door hun domme gedrag, waarschuwde jij, zal die coronacrisis alleen maar langer duren, en zullen alle dokters en verplegers in het ziekenhuis nog meer werk krijgen. En ze werken al zo hard. Jij wil ook graag je vriendjes terugzien, zei je, maar je aanvaardt dat je voorlopig in je eentje moet spelen, in het bosje achter jullie huis. Iedereen moet nu gewoon in zijn kot blijven. Om die boodschap er nog eens goed in te pompen, riep je een paar keer heel luid: “Is dat nu zo moeilijk?”

Megawerkgroep

Ik weet niet of je al zo lang mag opblijven, Amélie, maar ze hebben dat filmpje deze week zelfs in De afspraak getoond. En dat was verdiend! Jouw vraag is wat mij betreft de vraag van het jaar. Jouw kordate, charmante en schrandere houding toont ons zelfs een lichtje aan het einde van de tunnel. Jij kunt ons helpen. Jij bent onze hoop in bange dagen.

Dat zit zo. Ik heb gisteren overleg gepleegd met alle belangrijke specialisten. Schrik niet van de ingewikkelde namen, maar die zitten dus allemaal in werkgroepen en taskforces: de Risk Assessment Group, de Risk Management Group, de Economic Risk Management Group, het Wetenschappelijk Comité Coronavirus, de Vlaamse Taskforce COVID-19, de GEES, Sciensano, CELEVAL, en dan vergeet ik alle regeringen nog die ons land rijk is, de haast talloze ministers, minister-presidenten – en, natuurlijk: de premier.

Die hele bende, Amélie, wordt op staande voet uit al haar bevoegdheden ontzet en met onmiddellijke ingang vervangen door één Supermegawerkgroep onder jouw leiding. Je krijgt een chauffeur, een persoonlijke secretaris en een reusachtig kantoor en dan gade gij alles bepale. Je krijgt dan één week lang de mogelijkheid om orde op zaken te stellen. Ik geef graag een paar voorzetten, aan jou om te beoordelen of je er wat mee kunt.

Virusvrij

Vroeger, Amélie, láng voor jij geboren was, namen ministers soms ontslag. Omdat er een boef was ontsnapt, omdat iemand de kippen motorolie te eten had gegeven of omdat een hulpeloze vrouw was gestikt in een politiekussen. Vandaag zou een minister zelfs blijven zitten als hij eigenhandig, met een hogedrukreiniger, royale hoeveelheden van dat vuile virus had verspreid in rusthuizen en kinderopvangcentra – onder het motto: vandaag in een virusvrije omgeving vertoeven, geeft een vals gevoel van veiligheid.

In het licht van die verregaande normvervaging zijn dit mijn suggesties. Eerst ga je langs bij Maggie De Block. Je trekt eens ferm aan haar oren, zegt dat ze doktertje mag spelen in haar praktijk in Merchtem, maar niet meer in de Wetstraat. Daarna ontbied je de experts die ons, samen met haar, wekenlang hebben wijsgemaakt dat mondmaskers “weinig zin” hebben omdat we toch “afstand houden”, terwijl in supermarkten patsers en deugnieten elkaar constant van de sokken liepen, en binnenkort iederéén zo’n masker zal dragen – hen geef je maar een ferme klets op de poep. Een pedagogische tik, zoals dat heet.

Hetzelfde doe je met alle journalisten die als dwaze papegaaien het officiële advies niet ter discussie durfden te stellen, ofschoon dat het enige nut is dat ze hebben – je mag hen eventueel een nieuw baantje aanbieden als copywriter bij de overheid. Ook Jan Jambon, Ben Weyts en Wouter Beke mag je uit hun ambt ontheffen, wegens pijnlijk amateurisme. Zeg dat ze maar een extra spelletje op hun iPhone installeren en zichzelf vervolgens de rest van de zomer in stilte bezighouden in hun tuin.

Vuistregels

Tot slot zou je een paar eenvoudige vuistregels kunnen uitvaardigen, zodat we minder fouten maken. Eén: wie zich in een crisis van deze omvang vergist, mag dat toegeven en gewoon van koers veranderen – is dat nu zo moeilijk? Twee: de pers moet kritisch zijn voor iedereen, ook voor charmante mannen met kleurrijke truien – is dat nu zo moeilijk? Drie: de eerste die nog maar durft te opperen dat we een nieuwe taskforce in het leven moeten roepen, wordt tijdelijk in een dwangbuis ondergebracht – is dat nu zo moeilijk? Vier: voor elke beleidsdaad geldt voortaan deze volgorde: eerst goed nadenken, dan pas beslissen, en helemaal op het einde communiceren – is dat nu zo moeilijk?

Soms is het niet moeilijk, Amélie, soms is het gemakkelijk. Zelfs als alles in de soep lijkt te draaien, zeggen kleine meisjes soms slimme dingen. Ik kijk nu al uit naar je nieuwe filmpje.

Vrolijke groeten!

Joël De Ceulaer, senior writer