Lezers reageren: ‘Zouden we niet beter het gewone leven normaliseren in plaats van festivals te organiseren?’

Jeroen Brouwers

Ik ga met cliënt Busken in bad (Jeroen Brouwers triomfeert op Libris Literatuur Prijs met ‘uniek, buitengewoon en fantastisch boek’, DM 10/5). Hij houdt van heet… ik ook. Hij lag al een tijdje op mij te wachten. Even geduld, man, net zoals bij de coronaprik: er zijn nog zoveel wachtenden voor u.

Ik bekeek Brouwers op de achterflap en zei: “Sorry.” Gelukkig doet Busken alsof hij doof is. Die eerste pagina’s? Ik had het er lastig mee, maar naarmate ik vorderde in het boek werd een papieren vriend geboren waarvoor ik begrip kon tonen. Schuifelend in die psychiatrische ellende kwam ik humor tegen. Zijn eindeloze gedachtesprongen maakten me vrolijk: dit was een cliënt die geen nood had aan leestekens, maar zonder remmen kon doorgaan met associaties en verrukkelijke zinsstructuren. Een vernieuwende taal was geboren, met woorden die een andere betekenis kregen. Een taal waarin elke frase vakkundig onder het mes ging, waarin elk groepje letters leidde tot woorden met betekenis en je nergens taalfouten of grammaticastoornissen kon ontdekken, ook al had een woordenboek geen vat meer op deze literaire waterval.

Ik begon van cliënt en boek te houden en de dagen erna zocht ik in elke krant, elk tijdschrift en boek naar een gelijkaardige geniale, verwarrende, literaire taaldans.

Ik begreep Busken in zijn afkeer voor plotse aanrakingen, zijn wantrouwen voor groepsgebeurens, zijn zin voor orde, zijn aversie voor betuttelende witkielen, zijn verdriet over tekortkomingen in zijn lichaam, zijn gebrek aan zelfcontrole.

Zo ziet ook mijn toekomst eruit, dacht ik. Een vooruitzicht dat mij hoop noch vreugde schonk. Heb ik nog de tijd om aan zijn lot te ontsnappen?

Ik heb voor hem nog wel een potloodslijpertje liggen.

Viona Westra, Herent

Het zomerplan werd de isolatiecel van Vandenbroucke

De politieke ijver om alle sectoren vroegtijdig te openen, is groot. De profileringsdrang van de Vlaamse regering is hier niet vreemd aan: de confrontatie Jambon versus Vandenbroucke is nooit ver weg.

Terecht heeft de minister van Volksgezondheid het gevoel dat hij de enige is die hard op tafel slaat voor het zorgpersoneel. Zoals al vaak gebeurd is, zou hij weleens gelijk kunnen hebben. Waar tijdens de eerste lockdown mensen nog avond na avond hun sympathie en respect voor de zorgsector toonden, is het wel erg pijnlijk stil geworden ’s avonds.

Focussen op grote festivals vanaf 13 augustus is een zeer foute keuze. Het leven als vroeger zal wel een illusie worden. Ware het niet beter de nadruk te leggen op het geleidelijk normaliseren van het gewone leven? Niet iedere Belg is immers een festivalbezoeker.

De tandem De Croo-Vandenbroucke vertoont barsten, maar maakt plaats voor een nieuw sterk team Vandenbroucke-Vlieghe. Op basis van wetenschappelijke data bepleiten zij de geleidelijke opening naar de vrijheid-blijheid. Ze staan zeker niet alleen. Ook OESO-onderwijsexpert Dirk Van Damme vreest dat hogescholen en onderwijsinstellingen in september de dupe kunnen worden van een frivole zomer.

Een zomerplan alleen vanuit het buikgevoel en onder druk kan nooit de basis worden van herwonnen vrijheid. Deze vrijheid kan enkel steunen op drie pijlers: realiteit, solidariteit en gezond verstand van de mensen.

De opmerkingen van het duo Vandenbroucke-Vlieghe kunnen maar best ernstig genomen worden.

Martin Boudry, Oostnieuwkerke