Lezers over hun eindejaar, deel 2: ‘Afscheid nemen van een jaar vol stress, angst, verdriet en frustratie’

Verantwoord illegaal

Illegaal, maar verantwoord vieren we eindejaar met nog drie vrienden. Wanneer gaan we beseffen dat eenzaamheid ook dodelijk is? Graag een pleidooi voor na deze gezondheidscrisis; het aanpakken van de mentale gezondheidscrisis die eigenlijk al veel langer aandacht nodig heeft.

Charlotte Liekens (30), Antwerpen

Vlug vergeten

Aangezien ik dit ellendige jaar vlug wil vergeten is er geen groot feest nodig om dit afscheid te vieren. Liefst doe ik dit in kleine kring, met mijn bijna ex-man (ja, dit jaar leverde mij ook nog een echtscheiding op!) en mijn twee terriërs. Erg speciaal zal het niet zijn: iets koken wat iedereen lust, het hoeft niets feestelijk te zijn. Een glaasje wijn mag ook. 

Als ook mijn kinderen beslissen om thuis te blijven, kunnen ook zij mee vieren. Afscheid van een jaar vol stress, angst, verdriet, frustratie en ergernis. Hopelijk trekt de mensheid hier lessen uit. Ik vrees echter, de mens kennende, dat er niet veel lessen getrokken zullen worden en dat we dit vlug zullen vergeten. Ik niet.

Els Bollens (55), Leuven

Uitgeteld

Na 24 dagen werken aan één stuk door zal ik op 24 december om 13 uur, na mijn laatste patiënt, uitgeteld in mijn zetel ploffen. Alleen! Terugblikkend op een ontzettend moeilijke, eenzame en stressvolle periode. De rust zal me hopelijk de kracht geven om op 28 december weer te starten. Het verlangen naar rust overheerst het hunkeren naar samenzijn, knuffelen en samen eten. “Het samen”, ik heb er een hekel aan gekregen! Iedereen is fundamenteel altijd alleen.

Bieke Poons (44), Antwerpen

Op mijn zijde

Alleen op mijn kamerke in een woon-zorgcentrum. Ik zal wel een klein flesje rode wijn hebben, maar als dat ledig is; nog even naar de tv kijken of er iets het bekijken waard is. Maar meestal is dat voor een oude man niet het geval. Het zal zijn zoals altijd: lichten uit, op mijn zijde en mijn ogen toe.

Louis Momont (86), Mortsel

Geen risico

Ik vier de eindejaarsfeesten met mijn vriendin en haar kinderen. Ze ondergaat momenteel een chemokuur en we wonen niet samen. Om geen risico te nemen beperken we alle contacten al maximaal sinds het begin van de coronacrisis. Mentaal weegt dit ongelooflijk zwaar, maar liever beperkt bezoek dan een graf te moeten bezoeken.

Kurt Catry (44), Laakdal

Geen opgefokte boel

Ik vier de eindjaarsfeesten niet, zoals altijd. Ik heb het altijd een behoorlijk opgefokte boel gevonden, en ik denk dat de hele heisa die ermee samenhangt er toe bijdraagt dat sommige mensen zich eenzaam gaan voelen, omdat ze het idee krijgen er niet bij te horen. Maar voor mij: koffie, katten, muziek en boeken! En misschien eens de ‘Grosse Fugue’ van Beethoven door de kamer laten schallen. Ik geef het grif toe: ik ben een eenzaat. Niets mis mee, denk ik.

Anne Ganzevoort (65), Gent