Leopold Lippens heeft zijn gemeente weelde en stijl gebracht. Wars van regeltjes en politiek gekonkel

Hugo Camps schreef deze bijdrage in december 2020.

Hij was ongeschoren op de foto in de krant. Niet echt iets voor graaf Leopold Lippens, de burgemeester van het mondaine Knokke-Heist. Hij, de altijd perfect uitgedoste en gesoigneerde dandy, is nooit van de bohème geweest. Op zijn 79ste onverminderd womanizer en kunstliefhebber. Voor de graaf is esthetiek als water en brood.

De Knokkenaren waren geschokt toen ze gisteren in de krant lazen dat Leopold Lippens aan leukemie lijdt. Hij was een aantal weken uit het openbare leven verdwenen en nu bleek waarom: behandeling in het ziekenhuis voor leukemie. De vlaggen hingen nog niet halfstok, maar de mondhoeken wel – Lippens is al meer dan veertig jaar onafgebroken hun burgemeester. Altijd verkozen met een overweldigende meerderheid, altijd partijloos gebleven. Een plebisciet op persoonlijke naam.

In het binnenland kennen ze Leopold Lippens als een exotische provocateur. Het begrip frigoboxtoeristen zal hem tot zijn laatste snik nagedragen worden. Maar de locals van Knokke-Heist koesteren een andere burgervader: een man die de dingen bij naam noemt en zich niet laat censureren door kiesvee. Het maakt Lippens niet uit of hij wordt herkozen, hij is burgemeester voor de eeuwigheid. Hij heeft zijn gemeente weelde en stijl gebracht. In grote eigenzinnigheid, wars van regeltjes en politiek gekonkel. Tot vandaag is hij de Che Guevara van de politiek gebleven. Een pennenlikker als gouverneur Carl De Caluwé heeft geen vat op hem.

Ruim veertig jaar burgemeester, in de Wetstraat kom je het niet tegen. In de gemeentepolitiek bestaat nog iets als ideologische continuïteit, zij het dat de ideologie zowat alle veren heeft afgeschud. Gemeentelijke autonomie is een zegen voor het land en voor de continuïteit van de instellingen. De karikaturen over burgemeesters zijn legio, maar dat is psychologie van de kouwe grond.

Na veertig jaar is er liefde. In het geval van Lippens was dat liefde met afstandsbediening, maar daarom niet minder verankerd in persoonlijke verhoudingen. Hij had geen personencultus meer nodig – Knokke-Heist is Lippens, en omgekeerd. De basis van zijn mandaat was vertrouwen. Uitgerekend een begrip dat je in de nationale politiek niet meer tegenkomt. Vertrouwen en oprechtheid, ook dat: Lippens zei altijd waar het op stond. In de coronacrisis dreigde hij een paar keer zijn gemeente op slot te gooien. Het geneuzel in de Nationale Veiligheidsraad was hem te halfslachtig. Hij ergerde zich aan de televisie. “Er is alleen nog corona en het Rad van fortuin. Ik kijk niet meer naar de journaals.” Over de virologen zei hij: “Zij zijn niet meer in contact met de werkelijkheid.”

Leopold Lippens die als lid van de Haute Finance de politiek niet nodig had, heeft zijn gehechtheid aan een democratische levensvisie nooit verloochend. Veertig jaar is hij de kritische gezant van koning en regeringen, maar vooral behartiger van het welzijn voor het volk. Soms als ecologisch curiosum: “Blootvoets een paar uur in het gras zitten zuivert de geest.”

Ondanks zijn ziekte wil hij niet opgeven. “Ik zal Knokke-Heist tot mijn laatste snik blijven dienen.”

Eigenlijk was hij een man voor een nationaal mandaat, maar die intellectuele eenzaamheid wou hij zich besparen: “De staatsmannen zijn hopeloos zoek, meneer.”