Laten we blijven spreken voor hen die nog niet kunnen spreken

Sinds het Opperste Gerechtshof in de Verenigde Staten op 24 juni het algemeen recht op abortus terugschroefde en het weer in handen van de afzonderlijke staten gaf om daarrond een besluit te nemen, is er veel inkt gevloeid, van zowel pro- als contrazijde. Maar met de resolutie van het Europees Parlement die op 7 juli werd aanvaard om het recht op abortus te laten opnemen in het grondrechtencharter van de Europese Unie lijkt het sterk dat de pro-abortusvleugel geen middelen spaart om zijn zogezegd verworven recht te vrijwaren.

Ook in België klinkt de oproep om het recht op abortus in de grondwet te verankeren.

Dat zegt heel veel over de maatschappij waarin we leven, waarbij het recht op absolute zelfbeschikking lijkt te zegevieren. Daar mag niet meer aan geraakt worden!

We vergeten dat met de verabsolutering van de zelfbeschikking fundamenteel geraakt wordt aan het wezen van de mens, en tegelijk aan het wezen van de samenleving. De mens komt geïsoleerd te staan en ontkent dat hij sociaal is ingebed en een verantwoordelijkheid draagt voor een andere naast en met hem. Men kan immers geen daad stellen die geen impact heeft op een medemens.

Het personalisme (christelijke mensvisie waarbij de persoon centraal staat in relatie tot zichzelf en de ander, red.) moet hier steeds meer plaats ruimen voor het individualisme. En dat brengt een andere vorm van samenleving tot stand, waar het eigene van de samenleving de sociale banden die mensen onderling ontwikkelen hopeloos verzwakt en zelfs in een kritieke toestand brengt.

Tunnelvisie

Is het dan niet bedenkelijk dat het Europees Parlement, dat er toch vooral is om het sociale aspect van de samenleving te bevorderen, en dat over de landsgrenzen heen, een dergelijke resolutie neemt die het louter individualistische laat zegevieren op het sociale? En dat bepaalde leden van dit parlement vanuit liberale hoek het zelfs nodig achtten om een nota in te dienen met de vraag om hen die voor de zogenaamde ‘pro-life-beweging’ lobbyen uit het forum te weren? Van vrije meningsuiting gesproken, juist zo sterk verdedigd vanuit dezelfde liberale hoek.

‘Conservatief en religieus gemotiveerd’ worden diegenen gedoodverfd die toch nog hun stem durven te verheffen en de pertinente vraag stellen of het kind in de moederschoot dan geen enkel recht heeft. En daarmee willen ze niet ontkennen dat een vrouw zich in een noodsituatie kan bevinden en dat daar echt aandacht aan moet worden besteed en naar oplossingen moet worden gezocht.

Maar in een tunnelvisie ziet men nog alleen abortus als het enige antwoord. In een samenleving die zich graag laat kennen om voor het zwakke op te komen, wat een teken is van groeiende humaniteit, stopt deze beweging blijkbaar wanneer het gaat over ongeboren leven. Is er één leven denkbaar dat meer afhankelijk is van anderen en derhalve uitermate zwak?

Het is meer dan normaal dat men vanuit religieuze motieven daar ernstige vragen bij stelt. Maar ook uit louter humane overwegingen kunnen dezelfde vragen worden gesteld. Daarvoor hoeft men echt niet conservatief en religieus te zijn. Ik zou zelfs durven te beweren dat het vandaag van progressiviteit getuigt om niet zomaar mee te stappen in wat de massa daar blijkbaar over denkt en zegt.

Directe zorgverlening?

Door abortus tot een grondrecht te verheffen wordt een deel van de samenleving gewoon het recht op leven ontnomen. Laten we dit toch duidelijk houden. Spreekt een vrouw in verwachting alleen maar van leven op het moment dat het kind geboren wordt? En kan dit oordeel gerelateerd worden aan het feit of men het kind al dan niet gewenst heeft?

En wat met geneesheren die abortus als directe zorgverlening zien? Want ook dit hebben we de laatste weken herhaaldelijk in de media moeten lezen. Van welke ziekte moet een vrouw worden genezen bij wie abortus zonder strikt medische redenen wordt uitgevoerd? Bij hen wordt de eens afgelegde eed van Hippocrates gewoon naar de prullenbak verwezen en zal Hippocrates ook wel eindigen in het hokje ‘conservatief en religieus gemotiveerd’.

Men verwijt het Opperste Gerechtshof in de Verenigde Staten met zijn besluit polarisatie in de hand te werken. Ik denk dat het vooral het Europees Parlement is dat met de resolutie polarisatie zal veroorzaken binnen Europa, en de ideologische verschillen die nu eenmaal aanwezig zijn nog scherper tegenover mekaar zal stellen.

In Amerika worden de afzonderlijke staten opgeroepen om hun verantwoordelijkheid te nemen. In Europa wordt de afzonderlijke landen een stuk van deze verantwoordelijkheid afgenomen. Een reden te meer om dan ook in alle duidelijkheid onze stem te laten horen. Laten we blijven spreken voor hen die nog niet kunnen spreken.