Kan een mens in één klap uitgedacht zijn of sluipt zoiets als een gif door de aderen van je brein?

Els van Doesburg is schepen in Antwerpen namens N-VA. Haar column verschijnt tweewekelijks, afwisselend met Marc Van Ranst.

Zal ik u eens mijn ergste nachtmerrie verklappen? Het is toch bijna Halloween, dus waarom ook niet. Een aantal griezelige dromen passeren geregeld de revue. Die waar ik ineens halfblind door het leven ga of in the Blair Witch Project beland, doen me naar adem happend wakker schieten. Ze verbleken echter bij mijn echte ergste nachtmerrie: geestelijk opdrogen. Ik pieker daar vaak over.

Wat als ik ooit ’s ochtends in de spiegel iemand zie staan die alleen nog maar dossiers leest en geen boeken meer. Die niet meer met haar lief uren filosofeert, maar tegenover hem op restaurant “allez … uitgepraat” zucht. Die … nou ja, u snapt wat ik bedoel. Uitgedacht zijn. Zou dat een mens in één klap kunnen overkomen of sluipt zoiets als een gif door de aderen van je brein?

Wanneer ik, ik zeg maar wat, de avond voor de deadline van mijn column naar een leeg blad staar en in mijn hoofd zo’n aapje twee cimbalen tegen elkaar slaat, dan lijkt het zover te zijn. Uitgedacht.

Zou ik dan ook naar de groentewinkel rennen om inspiratie te putten uit bitter, pittig en fris witloof zoals Grote Columnisten dat probleem oplossen? Tevergeefs in mijn geval. Ik vind in de winkel alleen ideeën voor het avondeten die Pascale Naessens zeer zou afkeuren.

Gelukkig hoeft panikeren niet, want als ik het even niet meer zo goed weet dan is er die ultieme reddingsboei: de boekenkast gevuld met eeuwen denkwerk van mensen die hun gedachten ook kruisten met anderen. Dan ga ik voor die boeken staan en fluister ik: “Wat zou Sir Roger nu doen?”

Roger Scruton is de echte liefde van mijn leven, zeg ik wel eens plagend tegen mijn lief, die natuurlijk weet dat ik zijn eigen elastieken brein en talent om immer slordig voor te komen stiekem nog veel liever zie. Maar toch, Scruton dus.

Sir Roger schijnt licht wanneer mijn hoofd vol mist zit, speelt wegwijzer wanneer ik ideologisch zoekende ben, doet nadenken over wat er toe doet en test de veerkracht en reikwijdte van mijn bovenkamertje uit.

Dé (conservatieve) denker van onze tijd die, zoals Jonathan Sacks zo mooi zei “groter was dan de tijd waarin hij leefde”. Hij leerde me dat conservatisme over liefde gaat. Liefde voor onze natuur bijvoorbeeld. Wie zijn ‘Green Philosophy’ leest, begrijpt meteen dat je perfect groen kan zijn zonder Groen te moeten worden. Ik kan vele zogezegde conservatieven aanbevelen dat boek eens in hun handjes te nemen.

Ik wens eigenlijk iedereen Roger Scruton toe, altijd denkende en nimmer uitgedacht. Dankzij wie de elastiek van mijn gedachten nooit verduurt. Die ook wakker houdt omdat gemakzucht er zo snel toe leidt opwellingen en gevoel te verkiezen boven de inspanning van het nadenken. Bij wie ik ook wel eens stiekem steel om u op deze pagina wat te besmetten met een ieniemienie beetje van zijn wijsheid.

Wat dan weer de ergste nachtmerrie is van de schatjes met ‘Blauwe Hand-vibes’ die zich elke twee weken hardop afvragen wanneer ze die blonde conservatief nu eens eindelijk haar column gaan afpakken. To them I say: trick or treat! Happy Halloween!