Journalisten die bang zijn voor ontslag stel ik voor: schrijf maar in mijn naam

Julie Cafmeyer is columnist.

Gisteren had de column van Mark Coenen te lijden onder een technische fout. Niet zijn naam, maar mijn naam pronkte boven zijn artikel in de krant. Het voelde ongemakkelijk; een tekst die niet van mij kwam, zou aan mij worden gelinkt. Ik las het woord ‘vaccinatie’ en mijn handen begonnen te trillen. Vaccinatie, een moeilijk onderwerp waar ik zo weinig mogelijk over schrijf uit angst voor mijn ontslag, haatmails of familieruzies. Het minste punt van kritiek maakt je een egoïst. Iemand die de toegang tot vrijheid verspert. Iemand die anderen ziek maakt.

Ik las de column gespannen verder. Ondanks de omstreden thematiek hoopte ik toch vurig dat mijn collega, Mark Coenen, geen ode aan de vaccinatie had geschreven. Nog erger dan kritiek is de bazige dwang. Nee, niet in mijn naam. Ik zou me doodschamen.

Ik kon weer rustig ademhalen toen ik las dat Mark de spot drijft met vaccinclowns, pretparken die zich omvormen tot Boosterlands en paaldanseressen die de drievoudig gevaccineerden belonen.

Meer wil ik niet zeggen over zijn column. De kracht van zijn tekst ligt in de dubbelzinnigheid.

Wat ik wel ga doen, is van deze opportuniteit gebruikmaken. De technische fout geeft me het perfecte excuus om over vaccinatie te schrijven. Tenslotte heb ik het in zekere zin al gedaan. En kijk, er is geen ontslag, geen haatmail, en tot dusver geen familieruzie.

In hun opinie ‘Als big pharma mag beslissen, zal de pandemie nog langer duren’ (De Standaard 8/12), schrijven ministers Meryame Kitir en Kathleen Van Brempt (beiden Vooruit) over de ongelijke toegang tot vaccins. “Amper 2 procent van de volwassenen in de ontwikkelingslanden kreeg minstens een eerste prik.” Deze vaccinatieongelijkheid zorgt ervoor dat mutaties vrij spel krijgen. “Elke nieuwe agressieve variant brengt ons terug naar af in de strijd tegen het virus.”

Ondertussen wordt de burger opgeroepen om solidair te zijn en ‘samen’ het virus te bestrijden. Farmaceutische bedrijven maken 1.000 dollar winst per seconde, maar willen hun patenten niet vrijgeven. Toch worden burgers verantwoordelijk gesteld voor de spreiding van het virus. Hierdoor ontstaat een grimmige sfeer waarin burgers logischerwijze boos worden op elkaar en elkaar de schuld geven. De pandemie blijft aanslepen terwijl de farma-industrie zich vooral bekommert over winstmarges. Gaat het hier nog over gezondheid of een nieuw verdienmodel? Wanneer bereiken wij de grens in het slaafs en feestelijk opvolgen van richtlijnen die ethisch gezien niet kloppen? En waarom lees ik zo weinig kritische stukken over dit polariserende punt?

Journalisten en columnisten, indien jullie bang zijn voor jullie ontslag, haatmails of familieruzies, stel ik jullie deze mogelijkheid voor: doe het maar in mijn naam.