Joe Biden heeft zijn levenslange ambitie bereikt. Nu zullen we zien wat hij ervan kan maken

De opluchting is groot, maar laten we eerlijk zijn: Joe Bidens inauguratie was een sombere bedoening. Een winderig, gebarricadeerd Capitool, een lege Mall, overal militairen. Een gemaskerd establishment, een handvol sterren – bijna iedereen leek oud, grijs, versleten.

Het land is er slecht aan toe, maar net daarom zal Biden zonder bovenmenselijke inspanningen snel verbetering kunnen brengen.

De pandemie wordt zijn eerste en belangrijkste test, maar zelfs het huidige veel te trage vaccinatietempo zou ons tegen de zomer dicht bij de groepsimmuniteit kunnen brengen. Combineer dat met een door de Democraten gecontroleerd Congres dat snel veel geld kan uitgeven, en er zullen geen mirakels nodig zijn om over een jaar op een fors herstel onder Biden te kunnen terugblikken.

Op het politieke vlak heeft Biden weinig van rechts te vrezen. Als Trump een burgeroorlog binnen de Republikeinse partij aanstookt, zal dat Bidens centrumlinkse meerderheid versterken en gematigde Republikeinse senatoren dichter bij hun Democratische collega’s brengen. In het andere geval, als Trumps invloed verdwijnt en de Republikeinen weer traditionele conservatieven en voorstanders van een strenge begrotingsdiscipline worden, kan Biden de eer opeisen voor de normalisering van Washington én zich afzetten tegen een Republikeinse agenda die weinig populair zal zijn.

De meer ideologische doelen die Biden in zijn toespraak formuleerde – het systemisch racisme verslaan, de klimaatverandering tegenhouden – zijn zo vaag dat hij de linkse activisten in zijn partij voorlopig met wat voorzichtige maatregelen zoet kan houden, zonder een te polariserend of ambitieus beleid te voeren. Met wat geluk kan het zelfs tot zijn tweede termijn – of tot Kamala Harris’ campagne in de voorverkiezingen van 2024 – duren voor de ontgoocheling op links een echt probleem voor zijn regering wordt.

Onverwachte ontwikkelingen kunnen dat scenario natuurlijk helemaal omgooien. Het zou ook kunnen mislukken als Biden in een cultuuroorlog strandt of te progressieve wetten probeert door te drukken. Bovendien heeft zijn partij nog altijd weinig antwoorden op de echte problemen van Amerika: een sociale crisis, een diepe culturele kloof tussen de meritocratie en de massa’s, een stagnatie en sclerose die Biden zelf als bejaarde leider verpersoonlijkt.

Aan die systemische problemen dankte Trump in 2016 zijn overwinning. Maar de harde schok van de pandemie en de incompetentie (of erger) van zijn bestuur hebben een ruimte geschapen waarin de meeste Amerikanen tevreden kunnen zijn met een terugkeer naar de normaliteit: een fase die deprimerend maar niet ijzingwekkend aanvoelt.

Joe Biden heeft zijn levenslange ambitie bereikt. Nu zullen we zien wat hij ervan kan maken.

© 2021 The New York Times Company