Je kunt nog beter samenhokken met bedwantsen, dan voel je tenminste dat je leeft

Jana Antonissen is columnist.

Weinig zo mistroostig als een hotelkamer zonder uitzicht, zeker na zonsondergang. Je zou denken dat de donkere verdoezeling van de blinde muur, parking of binnenkoer waarop zulke kamers uitkijken enige verlichting geeft. Het tegendeel is waar.

Herinner je die als kind gemaakte krasschilderijtjes, waarbij een wascotekening met zwarte verf overdekt wordt. Alleen valt hier niets kleurrijks tevoorschijn te krabben. Wat onder het zwarte vernislaagje van de nacht wacht, is minder zienswaardig dan de duisternis zelf.

Misschien, dacht ik toen ik vanuit mijn uitzichtloze kamer in het nevelige niets van een Zweedse winteravond staarde, scherpen hotelkamers gewoon de gemoedstoestand van hun ingezetene aan.

Eigenlijk zou een mens enkel in nul- dan wel vijfsterrenhotels moeten verblijven. Alle fletse functionaliteit daartussen is volstrekt vergeefs. Wat heb je uiteindelijk aan een propere, maar doodlopende kamer? Dan kun je nog beter samenhokken met bedwantsen, voel je tenminste dat je leeft.