Je kunt het zo idioot niet bedenken of het komt uit de koker van een voetbalbond

Frederik De Backer is columnist.

Alsof voetbal nog niet infantiel genoeg was. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was die sport te verdedigen zoals dat stelletje sacochenzwaaiers bij de minste aanraking hysterisch door het gras rolt, als door een speer getroffen. Verwende juffertjes met oorbellen en opgetrokken kousen, eeuwig jankend en jengelend, de kont gelikt door sponsors en fans, kwaad bij de minste, zelden onterechte opmerking van een trainer of een ref of een journalist of eigenlijk eender wie. Ik speel het zó graag, zij het achter ’t gat.

Begrijp me niet verkeerd: niets dan respect voor de fysieke excellentie die de spelers keer op keer etaleren. Het lopen alleen al, om nog te zwijgen van de vaak feilloze techniek, de duizelingwekkende dribbels, staalharde kanonschoten of heerlijk zwiepende krullen richting winkelhaak. Zelfs bij onze potjes destijds, op steen, op Vans, maar bovenal op karakter, gebeurde er elke keer wel iets waar je twee dagen later nog van sprak. Wat een sport.

Maar wat een klucht ook. Zodra de voetbal het voetbal wordt, gaat het mis. Hoe professioneler, hoe vreselijker. Scheidsrechters: alsof je weer op school zit. Ja meneer, nee meneer, ik zal het nooit meer doen, meneer. Zo’n trainer: nóg een oppas voor de kleintjes, wier verkindsen hij alleen maar aanwakkert door hen keer op keer te verdedigen als ze weer eens iemand doormidden hebben gestampt. Bestuurders en directeurtjes: in hemdjes en blazers gehesen eikeltjes die zich even aanbeden als de spits wanen. Maar het ergst van al, het losse polletje voor de stip, zijn de bonden.

Play-offs, halvering van punten, BeNeLiga’s, Nation Leagues, de VAR, vanishing spray, vijf in plaats van drie wissels, tien minuten extra tijd, gekoelde stadions in woestijnen, Gianni Infantino: je kunt het zo idioot niet bedenken of het komt uit de koker van deze of gene voetbalbond, allemaal ter verbetering van wat al honderd jaar ’s werelds populairste sport is.

En kijk, afgelopen weekend hebben ze van kleuters finaal peuters gemaakt. In het Portugese vrouwenvoetbal is de witte kaart geïntroduceerd, ter bevordering van goed gedrag. Het stempeltje in de agenda, het sterretje op het rapport. De kaart werd getrokken nadat de dokters van Benfica en Sporting zich hadden ontfermd over iemand die zich een beetje ziekjes voelde in de dug-out. Je had het gezicht van één van die artsen moeten zien. Iemand met zes jaar unief achter de rug die een bank vooruit mag omdat hij bij het knutselen niet in zijn hand heeft geknipt. Flink zo! Jij gedraagt je goed, hè? Jazeker gedraag jij je goed! Zal ik jou eens even heel hard aanmoedigen? Koetsjiekoetsjiekoe!

Volwassen mensen.

Binnen tien jaar wordt voetbal gespeeld met een helm op en een sponzen bal.