Je kunt beter lachen met je miserie dan eraan onderdoor gaan, al gaat dat makkelijker als je een acteur bent

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Bij de VRT moet iedereen met pensioen op zijn 65ste, in Hollywood lijken de beste acteurs pas op die leeftijd gerodeerd. ­Zeker nu ze digitaal kunnen worden opgelapt, is zo’n film­carrière schier eindeloos, al gaan ze daar nog niet zover dat er hologrammen worden gebruikt om dode vedetten weer op te vissen, zoals dat in de muziek wel eens gebeurt − zie Whitney Houston of ABBA. Al zijn die laatsten nog niet dood, volgens de laatste berichten.

In de filmindustrie stoppen ze je kop gewoon in een computer. De-aging heet dat, een soort van digitale botox gecombineerd met een uitgebreide artificiële liposuctie. De techniek wordt al een tijdje toegepast om de carrières van populaire film­acteurs die eigenlijk medisch gesproken voorbij hun ­houdbaarheidsdatum zijn, op handige wijze aan de waggel te houden.

In de nieuwe film van Robert Zemeckis zal Tom Hanks er op wonderbaarlijke wijze uitzien als zichzelf, maar dan dertig jaar geleden: niet dankzij het drinken van het bloed van een nest beeldschone maagden of een uitputtend fitnessprogramma, maar door een slim computerprogramma van de hand van de Limburger Chris Umé.

Dezelfde truc past men toe op Harrison Ford, die deze zomer te zien zal zijn in de vijfde sequel van de Indiana Jones-­saga: hij vertolkt er voor het laatst een soort van nerdy ­Kuifje op steroïden met een cowboyhoed op. Waar de meeste tachtigers met een stok lopen, slaat Harrison vaardig met een zweep en krijgt hij op het einde een bloedmooie maagd mee naar huis. Tenminste, dat denk ik, want ik heb de film niet ­gezien, maar het lijkt mij bijzonder plausibel.

Helemaal zichzelf is de knokige grijsaard in Shrinking, een tragikomische reeks die sinds deze week te volgen is via ­AppleTV. Zo heb ik Ford veel liever: naast hevig zwetend gekke bekken trekken op snelle motoren kan hij immers ook geweldig acteren. Hij is de aan parkinson lijdende éminence grise in een praktijk van psychologen, waar collega-psycholoog Jimmy, briljant neergezet door Jason Segel, met wisselend succes ­probeert recht te krabbelen na de dood van zijn vrouw.

De makers van deze reeks maakten eerder het geweldige Ted Lasso, en Shrinking heeft dezelfde grappige maar licht wanhopige toon, tot alles in de laatste scène weer goedkomt. Dat gebeurt nooit in het echte leven, maar daarom is het ook fictie. Je kunt beter lachen met je miserie dan eraan onderdoor gaan, al gaat dat makkelijker als je een acteur bent die mag ­blijven proberen tot het goed zit, nadat een schminkster snel je zweet heeft gedept.