Je hebt toch geen hond, laat staan een kind, om het vanaf de zesde week elke dag in zo’n opvanghol te gaan dumpen?

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Als wij nog eens in de beschaving zijn, komen wij wel eens voorbij zo’n ’t Pummeltje of ’t Bengeltje gewandeld, waar dan dreumesen in een ballenbad aan het banjeren zijn of om een plastieken giraf ruziemaken, en er is er ook altijd eentje die kwaad door het raam naar buiten aan het kijken is, naar het voorbijrazende verkeer, aan zijn snottebel likkend. In het schelle licht staat een onderbetaalde en overbevraagde Sonja er meestal met de vuisten in de zij naar te kijken.

Het is hoe dan ook altijd een tafereel van hoge troosteloosheid.

Ik kan mij niet voorstellen dat ik Boef elke ochtend om kwart over zeven naar een kennel zou brengen, zei mijn vrouw. Om hem ’s avonds pas weer op te pikken. Je hebt toch geen hond, laat staan een kind, om het vanaf de zesde week elke dag in zo’n opvanghol te dumpen? Je moet genieten van elkaar! Er is geen carrière die dat overschaduwen kan. Tenzij je een vaatchirurg bent, zitten ze heus niet ergens op een kantoor naar je te smachten.

Door met die hond bezig te zijn, heb ik meer geleerd en heb ik me beter ontplooid dan ik op eender welke werkvloer had gekund. En bovendien waren we er nooit in geslaagd om Boef van een wilde berghond in een fijne vriend te veranderen, als we er niet met ons beider harten en zielen voltijds aan gewerkt hadden.

Het is ook een geldkwestie, zei ik. Sommige mensen hebben twee salarissen nodig om rond te komen.

Omdat ze destijds samen naar de bank gegaan zijn en op basis van die twee salarissen een huis gekocht hebben, zei mijn vrouw. Om die twee salarissen te behouden, heb je twee auto’s ­nodig – finaal ook om je Xaydee ’s ochtends in ’t Pummeltje te droppen. Je hóéft jezelf niet vast te metselen, dat is een keuze. Welvaart en comfort zijn tof, maar het kan ook krankzinnig worden. Je kunt gemakkelijk met de helft minder.

Mijn vrouw en ik zijn allebei thuiswerkers, maar mocht dat anders zijn, zou er ruzie ontstaan over de vraag wie van ons tweeën zou mogen thuisblijven voor de hond. Mijn vrouw ging vroeger weleens freelance lesgeven in bedrijven, maar dat heeft ze na corona niet opnieuw opgepikt. Ikzelf krijg elke week wel een vraag om ergens iets te gaan uitrichten, maar negen van de tien keren is het te ver of te lastig. En vooral: je zit dan op de trein toch maar te denken dat je echt wel veel liever mee in de weide had gestaan, regen of geen regen, pingpongend over het leven en de dood, geamuseerd toekijkend hoe Boef de ene muis na de andere uitgraaft en met smaak (en met een korte, telkens weer huiveringwekkende ‘krak!’) oppeuzelt.

‘Frühstücken!’ roepen wij terug naar de boer die vraagt wat wij aan het doen zijn.