Jacinda Arderns reactie op de aanslag in Christchurch mag als handleiding dienen voor elke wereldleider

Mark Coenen gaat aan de wandel met de week.

Weet u nog waar u was toen het algemeen belang werd afgeschaft? Ik wel.

Het was vorige zaterdag. Ik zat deze krant te lezen, kopje koffie dabei.

“Het algemeen belang is quatsch”, zei professor Vincent Scheltiens. “Het is tijd voor herpolitisering. Je kunt niet goed doen voor iedereen.” En nog wat gespierde uitspraken die mij ontschoten zijn. Gelukkig heb ik daar nooit les van gehad, bromde ik. Ik vond het pijnlijk misantropisch, maar het was zaterdag en ik had wel wat ­anders te doen dan mij daarover op te winden. Toch zoem­de die quote de hele week in mijn hoofd.

Streven naar, om maar iets te noemen, vrede, veiligheid en gezonde lucht lijken mij bijvoorbeeld in eenieders en dus van algemeen belang. Daarzonder is geen ­samenleven mogelijk. Het algemeen ­belang bestaat omdat we met elkaar ­willen en moeten samenleven. Daar hoort oneindig veel taai overleg bij, omdat alles elkaar raakt en iedereen zijn gedacht heeft en er naast de lusten ook lasten kunnen zijn. De wet van de ­communicerende vaten. Om die spanning te managen hebben we de politiek uitgevonden, die na hopelijk rijp beraad een hopelijk afgewogen ­beslissing neemt. Neutraal is die nooit. Als er een windmolen in mijn tuin staat, dan heb ik daar last van, algemeen ­belang of niet.

We verwachten van elkaar een grote ­solidariteit en die doet soms zeer.

Is het afschaffen van de salariswagen in het algemeen belang of hebben de ­bezitters ervan gelijk dat de stoom uit hun oren komt? Daar kun je lang over discussiëren, en dat moet ook, maar zonder algemeen belang zitten we weer in het pleistoceen.

Het is de consecratie van het collectief egoïsme en de legitimering van het not in my backyard-denken. “Niet met mij. Het is de schuld van. Dat ze het zelf oplossen.” Eigen volk en eigenbelang eerst.

Hoe mooi illustreerde de eerste minister van Nieuw-Zeeland deze week dat de notie van een belang dat wij delen zeer nodig is om als gemeenschap te blijven functioneren. Haar reactie op de aanslag in de moskee van Christchurch is ­exemplarisch en mag als handleiding dienen voor elke wereldleider die in zo’n situatie terechtkomt.

“They are us”: dat waren haar eerste woorden na de aanslag. Geen wij tegen zij, maar allemaal wij. Geen moslim­gemeenschap die werd aangevallen, maar heel Nieuw-Zeeland.

Haar beslissing om nooit de naam van de terrorist uit te spreken: hoe sterk is dat in een tijd dat er nog steeds zovele media zijn die zulk uitschot ‘het brein’ achter een aanslag noemen. Haar kordate kwaadheid tegen de Trumps en de Erdogans en hun misplaatste ­reacties: top. Zij die klagen dat er in de politiek ­alleen gepalaverd wordt: in Nieuw-Zeeland wordt binnen de maand een wet ­aangenomen waarbij alle aanvalsgeweren verboden worden.

Wij slagen er tussen haakjes na drie jaar nog altijd niet in om de slachtoffers en nabestaanden van 22 maart op correcte wijze te vergoeden. In Amerika slagen ze er zes jaar na de schietpartij op de Sandy Hook-school (28 doden) nog altijd niet in om zelfs maar een begin te maken van een ­restrictievere wetgeving rond ­vuurwapens. Jacinda Ardern is een zegen en een ­balsem op de ziel voor iedereen die nog gelooft in de mensheid en de kracht van leiderschap.

Het algemeen belang quatsch? My ass.