Ja, professor Torfs, de vaccinatie van onze kleinsten is het resultaat van individuele begeleiding. Ik ben daar trots op

Els van Doesburg (N-VA) is Antwerps schepen bevoegd voor onder andere gezondheids- en seniorenzorg. Ze kruipt in de pen naar aanleiding van uitspraken van kerkjurist Rik Torfs op Twitter.

Ons Antwerps kindervaccinatiedorp staat in de Zoo. Dat nieuws zal u vast niet ontgaan zijn. Zowat iedereen heeft een mening over dit zeer emotionele onderwerp. In mijn mailbox verschijnt een breed assortiment aan bejegeningen, gaande van Florence Nightingale tot een catalogus nazi’s naar keuze. Van de ene krijg ik een complimentje, van de andere een dagvaarding voor een volkstribunaal dat pas de doodstraf opnieuw heeft ingevoerd.

Om even in de zoocontext te blijven: een politicus moet bij momenten een olifantenhuid hebben. En dan heb ik die niet eens nodig als het om figuren als Dries Van Langenhove gaat. Het Vlaams Belang wil nu eenmaal graag de antivaxbeweging recupereren en laat zich daarbij niet afschrikken door kleinigheden als de medische wetenschap. Dat is bijzonder laag, maar ik kan het niet persoonlijk nemen.

Maar de golf der Grote Emotie spoelt ook aan bij een andere categorie mensen. Geen inwoners van Wappieland, maar mensen als professor Rik Torfs. En daar ga ik wel graag op in. Omdat ik wel degelijk begrijp dat kindervaccinatie een gevoelig thema is om de simpele reden dat onze kinderen ons liever zijn dan wat dan ook.

Professor Torfs tweette: “‘Kinderen van 5 tot 11 jaar krijgen vaccin in Antwerpse Zoo en worden daarbij in de watten gelegd met individuele begeleiding en randanimatie.’ Toch wel een manipulatieve techniek waarbij je ethische vragen kunt stellen.”

Dit neem ik niet van een verstandig man. Ik verzet me tegen de desinformatie die blijkbaar wortel schiet, en knip de emotie hier even uit. Zouden we vaker moeten doen.

Aanpak op maat

Om te beginnen ligt de beslissing voor het al dan niet vaccineren van kinderen bij ouders en ouders alleen. Zij maken een vrije keuze gebaseerd op hun eigen overtuigingen, en hopelijk ook op de beschikbare medische informatie. Als ik bepaalde mensen hoor spreken (nou ja, meer roepen) over ‘misdaden’, dan neem ik aan dat zij vinden dat kindervaccinatie verboden zou moeten zijn en ouders hun vrije keuze ontnomen moet worden. Daar pas ik voor. Ook als ouders ervoor kiezen om hun kind niet te laten vaccineren, respecteer ik dat. Want wie ben ik om dat niet te doen?

Wie ik wel ben, is de politiek verantwoordelijke voor onze Antwerpse vaccinatiecampagne en ik laat me niet zomaar in de schoenen schuiven dat ik die rol op een ethisch twijfelachtige of manipulatieve manier zou invullen.

Iedere vaccinatie van onze allerkleinsten, beste professor, is inderdaad het resultaat van een individuele begeleiding. Daar schaam ik me niet voor, daar ben ik trots op.

Net zoals ik trots ben op hoe we voor elke andere leeftijdscategorie een aangepaste aanpak hebben voorzien. Toen de senioren gevaccineerd werden, speelden we in het vaccinatiedorp hits uit hun jeugdjaren, vaak met orkestje. Toen de jongeren aan de beurt kwamen, organiseerden we een mini-Tomorrowland met dj-sets. U kunt dat dan ineens allemaal wel ‘manipulatieve technieken’ noemen. Ik vind het zelf eerder een aanpak op maat.

Aangename omgeving

Van volwassenen vragen we om een kwartier op een stoel te blijven zitten na hun vaccinatie. Onze allerkleinsten geven we de kans om onder het toeziend oog van de dokter een kwartier rond te lopen in een heel klein deeltje van de Zoo. Van gratis tickets is geen sprake, noch van kinderen lokken met andere cadeaus of diploma’s. Wel van kindvriendelijkheid, daar is wel sprake van en veel.

Moet dat allemaal, al die ‘show’? In de range die gaat van kinderen een gore steeg in trekken met een dikke spuit in de hand tot het volledige Russisch Staatscircus uitnodigen, hebben wij met ons team gekozen voor de Zoo. Waarom? Omdat een prik een prik is, die kunnen we niet aangenamer maken maar de omgeving wel. Waarom zouden we dat dan in hemelsnaam niet doen?

Professor, ik nodig u graag uit om eens naar onze omgeving, waar ons volledige team met veel aandacht en zorg over heeft nagedacht, te komen kijken. Dan kunt u meteen zelf vragen aan ouders of ze de arm van hun kind komen aanbieden in ruil voor een kwartier randanimatie.

Persoonlijk schat ik onze ouders hoger in.