Inclusief onderwijs is een lachertje. Resultaten tellen

Schoolmoe

Ik, papa van drie fantastische zonen, ben schoolmoe. Ik verklaar mij nader. Mijn oudste zoon is veertien en bevindt zich ergens op het autismespectrum. Hij is sociaal, sportief, beleefd, heeft vrienden, hobby’s, interesses… Een tiener zoals alle andere. Alleen vallen puzzelstukjes in zijn hoofd anders dan bij de meeste anderen. De combinatie met een puberbrein is dan ook verre van ideaal. Dat leidt soms tot kleine frustraties, maar met de nodige handvaten leren hij en zijn ouders hier stukje bij beetje mee omgaan.

Zijn lagere school hebben we samen met ups en downs kunnen doorploeteren, maar dan kwam het middelbaar onderwijs. Ondanks zijn normale intelligentie en inzet botste mijn zoon op heel wat leerstof en rigide onderwijsstructuren. Gevolg: het ene slechte rapport na het andere. We zochten samen met de school en extern naar oplossingen, maar dat bleek niet zo evident.

Jaar één (aso) werd doorgesparteld, jaar twee liep uitzonderlijk slecht. Het ene slechte punt na het andere. In die mate dat wij als ouders bij de school gingen pleiten om hem een C-attest te geven, een nieuwe kans om zich de leerstof toch eigen te maken en bij te benen. De omgekeerde wereld, maar what’s another year? Wonder boven wonder kreeg hij ondanks slechte punten toch een A-attest. De les die hij leerde: ik mag het laten hangen en dan lukt het alsnog. Jaar drie in een andere school en richting (technisch sportonderwijs) bracht alleen maar meer van hetzelfde, met een aanbeveling voor ‘een minder technische richting’ tot gevolg. Waren we niet van dat verdomde watervalsysteem verlost?

Het onderwijs is nog altijd op een archaïsche manier georganiseerd. Wie niet mee kan wordt gedropt, waterval per waterval, alle goede bedoelingen en decreten ten spijt. Inclusief onderwijs is een lachertje. Resultaten tellen, met individuele competenties wordt geen rekening gehouden, het kind staat niet centraal maar zijn output.

Dit is geen vingerwijzing naar scholen en leerkrachten. Zij hebben ons vol goede bedoelingen proberen te helpen en zeker in deze moeilijke tijden heb ik alleen maar lof. Dit is een sneer naar de ideologen en politiek achter ons onderwijs, die ondanks alle hervormingen nog altijd niet inzien dat we de kinderen centraal moeten stellen. Kinderen, álle kinderen, hebben succesverhalen nodig, wind onder hun vleugels en een focus op wat ze wel goed doen, wel goed kunnen. Mijn zoon is omwille van alle negatieve ervaringen schoolmoe, en zijn papa mee met hem.

Mijn tweede zoon is twaalf en ook hij dreigde moeizaam de lagere school door te komen, om dan in het middelbaar tegen van alles en nog wat aan te lopen. Zijn moeder en ikzelf hebben na een lange strijd met de school en het CLB kunnen bereiken dat hij ondanks negatief advies naar het bijzonder onderwijs kon. Resultaat: een overgelukkige zoon die daar perfect op zijn plaats zit, voortdurend succesverhalen kent en floreert in een omgeving waar gekeken wordt naar het individuele kind met zijn sterktes en zwaktes, verre van schoolmoe. Ik zou elk kind bijzonder onderwijs toewensen, want dat is buitengewoon!

Stijn Corthals, Kuringen

N-VA ontmaskerd

Wat is er toch gaande binnen de N-VA? Het is stilaan overduidelijk dat het beleidsvoerend vermogen van deze partij op zijn laagste niveau is gekomen. Jan Jambon zijn zwak leiderschap en zijn kwakkelende Vlaamse regering, de dubbelzinnige positie van burgemeester Bart De Wever in het PFOS-dossier, Ben Weyts en het kortzichtige en afwezige onderwijsbeleid, Matthias Diependaele en zijn sociale woningen en ten slotte mogen we Zuhal Demir met de milieuvergunningen niet vergeten. Op federaal niveau slaagt Peter De Roover er nauwelijks in oppositie te voeren tegen Vivaldi. Al deze beleidsmensen bewijzen, om het met de woorden van een hofmaarschalk te zeggen, dat ze het niet kunnen.

De partij die ooit alles anders en beter zou maken voor de Vlamingen is in deze mondmaskerplichtperiode helemaal ontmaskerd.

Martin Boudry, Oostnieuwkerke