In principe maakt het geen drol uit naar welke muziek Obama luistert. Maar zijn bereik is niet te onderschatten

StuBru-presentator Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.

Als talentvolle indieband zou ik een plaats in het eindejaarslijstje van Barack Obama wel zien zitten. Bij het begin van het nieuwe jaar lijkt me dat een ambitieus maar haalbaar streefdoel. Tijdens de jaarwisseling deelt de voormalige Amerikaanse president naar goede gewoonte zijn favoriete films, boeken en liedjes van het voorbije jaar. Dit jaar zorgde ‘Wait by the River’ van Lord Huron bijvoorbeeld voor verbazing en verwondering.

Ik volg Lord Huron al sinds het prachtige debuutalbum Lonesome Dreams (2013). Sindsdien miste ik geen enkel Belgisch concert van de Amerikaanse band. Lord Huron stond steeds in relatief kleine, half gevulde zalen. Toen de band in 2013 op Pukkel­pop speelde, maakten hun melancholische melodieën en sierlijke meerstemmigheid onmiddellijk indruk. Perfecte prairieliedjes als ‘Ends of the Earth’ en ‘I Will Be Back One Day’ deden in geen geval onder voor het repertoire van soortgenoten als Fleet Foxes of Midlake. Maar in tegenstelling tot laatstgenoemden verwierf Lord Huron nooit de cultstatus waar ze recht op hadden – zeker na hun voortreffelijke tweede album Strange Trails (2015).

Op 1 februari 2018 speelde Lord Huron in Trix. ‘Wait by the River’ bevond zich ergens in het midden van de set. Niemand op het podium of in de zaal besefte op dat ogenblik dat de 44ste president van de VS dat liedje enkele maanden later als een van de beste van het jaar zou omschrijven.

In principe maakt het geen drol uit naar welke muziek Obama graag luistert. Zijn mening is niet belangrijker dan de onze, al valt zijn bereik niet te onderschatten. Obama doet het vrij goed bij hipsters, een mensensoort die graag concerten bijwoont. Wie in zijn lijstje belandt, ziet zijn potentieel luisterpubliek gegarandeerd groeien.

Obama polariseerde, net als alle andere presidenten. Tegenstanders verwijten hem een onhandige buitenlandse politiek en een te dure gezondheidszorg. Volgens voorstanders hielp hij de economie er flink op vooruit en maakte hij gezondheidszorg juist democratisch voor alle Amerikanen.

Over muzieksmaak valt niet te twisten. Ik geloof oprecht dat Obama van muziek houdt. Muziekliefhebbers winnen sneller mijn vertrouwen. Een gevaarlijke regel, aangezien Charles Manson en Phil Spector hun liefde voor muziek ook niet onder stoelen of banken staken.

Tijdens zijn legislatuur won Obama alle invloedrijke muzikanten voor zich. Sommigen beweren zelfs dat hij zonder hun steun veel moeilijker aan een tweede ambtstermijn had kunnen beginnen. Tijdens concerten van legendarische artiesten in het Witte Huis genoten Michelle en Barack zichtbaar op geloofwaardige en oprechte wijze.

Twee belangrijke eigenschappen die het de huidige Ameri­kaan­se president van de Verenigde Staten ontbreekt. Arrogante bullebakken zijn niet in staat om muziek te voelen zoals het hoort. Een probleem waar de meeste politici mee kampen. Als Belgische politici iets over muziek vertellen, vallen ze onmiddellijk door de mand. Hun favoriete muziek wordt meestal gekozen door een jonge stafmedewerker die weet welke artiesten hun imago kunnen opkrikken. Het flauwe excuus ‘dat ze er geen tijd voor hebben’ maakt weinig indruk. Muziek is overal, je kunt er tijd voor maken.

Ik gun de wereld in 2019 alvast meer politici met een hart voor muziek. Mooie liedjes maken ons warmer en menselijker. Daar hebben vooral politici nood aan. Al was het maar zodat ze een keer in het jaar hun invloed kunnen aanwenden om prachtige bands als Lord Huron het respect te geven dat ze verdienen.