In onze bizarre religie is de aanduiding van een witte fiets een teken dat het kruispunt veilig is

Sien Volders is schrijver.

Op de mededeling dat ze voor het eerst grootmoeder zou worden, intussen een goede dertien jaar geleden, viel mijn moeder volkomen stil. Ze keek me lang aan en sprak de profetische woorden ‘och kind, nu gaat ge nooit meer gerust zijn’. Pas daarna barstte de vreugde los.

Het ouderschap is vele dingen, maar een van de meer wankele fundamenten blijkt inderdaad een latente onrust te zijn. Een voortdurend besef van kwetsbaarheid. Eerst is er de hoop op een gezond kind, dan de babytijd met een horde ziektes en de meest gevreesde dood in de wieg – slaap die plots een dreiging wordt, je houdt het niet voor mogelijk. Daarna komt er de peuter- en kleutertijd, dat roekeloze voorthobbelen achter een bal, een vlieg, een vlinder. Het eerste fietsen en de ouderlijke hartaanvallen die daarbij horen. In de lagere school volgt een periode van relatieve angstluwte: ze worden immers steeds groter en verantwoordelijker, je laat ze los in omkaderde veiligheid. Altijd weet je waar ze zijn, bij wie ze zijn en min of meer wat ze aan het doen zijn, in wederzijdse vrijheid. In werkelijkheid is die luwte echter het oog van de orkaan van de puberteit. Het mijnenveld van de bevochten privacy, analoog en digitaal, en het schudden en beven dat daar als ouder bij hoort.

En altijd, altijd zijn er die vervloekte wegen. Het fietsen als summum van bron voor ouderangst. De waanzin van dat streepje witte verf dat mijn kinderen op magische wijze veilig moet stellen van langsrazende tonnen en tonnen staal.

Mocht er om god weet welke reden een antropoloog uit een volkomen andere wereld ons reilen en zeilen observeren en er een verhandeling over schrijven, valt te verwachten dat er speciale aandacht besteed wordt aan die vreemde gewoonte kinderen te offeren bij zwarte kruispunten, teneinde een nieuwe aanleg te verkrijgen van een of andere mindere godheid bij Wegen en Verkeer. In deze bizarre religie is de aanduiding van een witte fiets of ander gedenkteken van een doodgereden mens teken dat het kruispunt veilig is. Is er geen ghostbike of gedenkteken te zien, pas je best op, om niet zélf dat genoodzaakte offer te worden. Ach, de bitterheid van zwarte kruispunten die per steekvlampolitiek worden aangepakt. Sterft er een kind dan is er geld en actie, indien niet, is het wachten tot het dan eens zover komt. Zo cynisch is het echt wel.

Op nog geen twee kilometer van waar mijn kinderen aan hun relatief conflictvrije weg naar school beginnen ligt een kruispunt naar een oprit van de ringweg rond Gent. De ene inrit is conflictvrij gemaakt, en de andere, identieke, exact een brugbreedte met bermen verder, niet. Omdat daar, vooralsnog, geen kind is doodgereden.