In normale tijden heeft Man City niet de middelen om monstercontracten zoals dat van De Bruyne te verantwoorden

Hans Vandeweghe is sportjournalist bij De Morgen.

Veel draaide om geld deze week op de sportpagina’s. Zo verscheen in Sport/Voetbalmagazine een vreemd interview met Philippe Vander Putten, de CEO van het BOIC. Hij werd geportretteerd als de deus ex machina van de grote olympische machine die het BOIC zou moeten zijn. Hij stoefte net niet met zijn 3,3 miljoen euro investeringen in de olympische topsport. Een leuk bijvraagje had kunnen zijn: “En hoeveel investeren de regionale overheden in topsport?” Dan had Vander Putten moeten antwoorden: “Bijna 30 miljoen, negen keer meer.”

In de onderhandelingen tussen het zondagskind Remco Evenepoel en Patrick Lefevere ging het ongetwijfeld ook over geld. Een bedrag kwam niet ter sprake, behalve dan de omschrijving ‘marktconform’. Daar worden we niks wijzer van want de markt in het wielrennen is een hele vreemde. Nergens is de loonspanning tussen de best betaalden en het voetvolk zo groot als in een wielerteam, c.q. wielerpeloton. Het weze El Pibe de Oro uit Schepdaal gegund, zijn financiële opgang in de vaart der wielervolkeren.

Dat was ook eerst mijn reactie naar aanleiding van het nieuwe contract van Kevin De Bruyne bij Manchester City: goed gedaan Kev. Het precieze bedrag kent niemand, maar iedereen leek wel te weten dat KDB nu de best betaalde speler van de Premier League zou zijn, met om en nabij de 25 miljoen euro per jaar. Ik spreek dat niet tegen, maar ik zou toch een slag om de arm houden als ik de sportjournalist zou zijn die daar moet over schrijven. Uit de lekken van Football Leaks is gebleken dat veel van de bedragen die voor waar werden aangenomen en een eigen leven gingen leiden in de media achteraf onwaar bleken.

Jammer genoeg is die man van Football Leaks gevangengezet. Even een update. De 32-jarige Rui Pedro Gonçalves Pinto creëerde in september 2015 de Football Leaks-website met de bedoeling het creatieve boekhouden, de belastingontwijkingen en -ontduikingen van het voetbal en de verboden maar gedoogde third-party ownership aan de kaak te stellen.

Van de media kreeg hij prijzen, maar op 16 januari 2019 werd hij in Boedapest in Hongarije opgepakt en uitgeleverd aan Portugal. Op 7 augustus van vorig jaar kwam hij weer op vrije voeten en een maand later ging zijn proces van start. Er lopen 147 klachten tegen hem vanuit de Portugese overheid. De uitkomst laat nog op zich wachten. Rui Pinto houdt zich voorlopig wijselijk gedeisd, jammer maar helaas.

In normale tijden heeft Manchester City geenszins de middelen om monstercontracten zoals met Kevin De Bruyne te verantwoorden. City is niet de geldmachine die de echte money makers in het Europese voetbal zoals Man United, Barcelona, Real Madrid en Bayern München wel zijn. Bovendien is City financieel ongeveer de slechtst geleide club in het voetbal. De 11,5 miljoen euro winst na belastingen in 2019 verdween als sneeuw voor de zon en werd vorig jaar ineens 146 miljoen euro verlies.

De schuld van corona, is de interpretatie op de sportpagina’s, maar dat is onzin. In 2019 had Man City nog een omzet van 618 miljoen euro. Die zakte in 2020 naar 552 miljoen. Die 66 miljoen in de min is wel geheel voor rekening van corona. Dat City er als ongeveer enige club in de wereld in slaagde om de uitgaven in dat coronajaar met maar liefst 70 miljoen euro te laten stijgen, is aberrant. Dat kan natuurlijk alleen omdat de UEFA onder druk de Financial Fair Play-regels tijdelijk on hold heeft gezet. De hervorming van de Europese competities en de aanvaarding ervan is nu de prioriteit. Dan is het slim om de grote clubs even niet achter de veren te zitten.

Niettemin, het is Kevin De Bruyne gegund. Aan hemzelf, zijn familie en de schare fans die mij na de column over zijn rare rugzak en zijn pyjama belaagden, ik zweer het op het hoofd van (klein)kinderen: ik ben niet jaloers. Ik zou hem zelfs goede raad willen geven: laat Jani K. een keertje overkomen om die garderobe onder handen te nemen. Dat moet er toch van af kunnen, nu Patrick De Koster nergens meer tussen zit.

Het cijfer van de week is evenwel de bijna 1 miljoen euro salaris per punt die RSC Anderlecht de voorbije vijf jaar uitgaf. Dat bedrag – een internationaal aanvaarde benchmark en knap werk van de collega van HLN die dat uitvlooide – zegt iets over de hoogte van de salarissen afgezet tegen het resultaat. Tegenover het compleet inefficiënte en geld over de balk gooiende Anderlecht staat OH Leuven, dat in buitenlandse handen is maar met een zuinige 132.000 euro per punt superefficiënt blijkt. Dan doen die andere ‘buitenlanders’ Cercle met 560.000 per punt en Eupen met 430.000 het een stuk slechter.