In Italië weten ze nog wat vergeven is

Dissidentie mag ook. Onder die vlag vaart Hugo Camps elke donderdag.

Benito Mussolini is terug in Rome. In de film Sono Tornato loopt hij door de straten van de stad en ziet gekleurde Italiaanse jongetjes voetballen. Hij vraagt zich af of hij niet in Addis Abeba is beland.

Zondag worden in Italië parlementsverkiezingen gehouden. Er zijn nogal wat kandidaten die het gedachtegoed, inclusief het vocabulaire, van Il Duce omarmen. Extreem rechts is luidruchtig aanwezig in de campagne. Er vallen woorden als deportaties. Bijna alle partijen presenteren zich als anti-migratiepartijen. Silvio Berlusconi wil ruim 600.000 illegalen het land uitzetten. Ja hoor, de oude Silvio (81) is back in town. En ofschoon hij van de rechter geen politiek mandaat mag uitoefenen roert hij zich als een duivel in een wijwatervat om zijn partij Forza Italia mee aan de macht te brengen. Recent bracht hij een bezoek aan Brussel om zijn (tegenstrijdige) pro-Europese gevoelens in de verf te zetten. Voor Berlusconi zijn er maar twee grote problemen: migratie en de euro. Terugkeer van de nationale munt voor binnenlands gebruik zou moeten kunnen.

In Italië weten ze nog wat vergeven is. De oude rat Silvio trekt weer volle zalen en vult de covers van kranten en tijdschriften met zijn glanzende kop. Over zijn veroordeling in een reeks fraudeprocessen wordt niet meer gesproken. Zijn 'bunga bunga'-feestjes met jonge prostituees hebben zijn positie als redder van het vaderland geen schijntje pijn gedaan. Integendeel, het Italiaanse testosteronsyndicaat was apetrots op de viriele ondernemingslust van de grote neuker. Over zijn banden met de maffia wordt ook gezwegen.

Toch is hij iets voorzichtiger geworden. Hij loopt wat minder vaak rond met halfblote dames aan de arm en heeft zich vorig jaar uitgebreid laten fotograferen met zijn hondjes. Opa met hondjes: het land smelt. In zijn toespraken spreekt hij de belofte uit om acht miljoen katten en tien miljoen honden beter te beschermen. Met vluchtelingen en asielzoekers heeft hij minder mededogen.

De Europese christendemocraten van de EVP hebben nooit veel bezwaar gemaakt tegen de aanwezigheid van Berlusconi in hun fractie. Ze doen dat vandaag nog steeds niet. Hij mag dan misdadig corrupt zijn, zolang hij Europa verdedigt tegen de separatisten van de Lega en de clochards van de Vijfsterrenbeweging, is het voor Ivo Belet en de zijnen allang goed.

Van alles wat Berlusconi de Italianen ooit beloofd heeft, is niets terechtgekomen. Zelfs zijn voetbalclub AC Milan ging in de uitverkoop. Ook nu zwaait hij zijn kiezers een grabbelton toe: 1.000 euro pensioen voor vrouwen, een flat tax van 23 procent, geen voorlopige hechtenis voor wie een geweldsdelict heeft gepleegd, en alle illegalen buiten.

Berlusconi bedwelmt zijn kiespubliek door voortdurend te verwijzen naar de nekslag waarmee hij destijds de communisten van de macht weghield. Nu tekent hij voor de ondergang van de Vijfsterrenbeweging, die hij een sekte noemt. Met de radicale Lega wil hij wel een alliantie. Omdat het niet anders kan om een meerderheid te vormen.

Er is geen land in Europa waar de politieke klasse de rijkdom aan cultuur, aan industrie en producten, aan mode en design zo systematisch heeft laten verloederen. Banken staan zo schuin als de toren van Pisa. Fiat is een auto voor ontwikkelingslanden geworden. Zelfs Milaan wordt als mekka van mode en kunst overvleugeld door New York en Londen.

En dat land wil weer een corrupte hansworst van 81 aan het bewind brengen? De zinsverbijstering blijft duren.