In het moderne voetbal spelen moeders een steeds grotere rol

Mark Coenen is columnist.

De mijne zou zondag 96 geworden zijn, maar dat haalde zij bijlange niet: wat welgemikte bliksemflitsen in haar brein beslisten daar 23 jaar geleden anders over. Ik post elk jaar op haar geboortedag een foto van haar op mijn sociale media, waardoor zij toch een beetje onsterfelijk is. Dat maak ik mijzelf dan maar wijs: wat moet een mens anders.

Ook in het moderne voetbal spelen moeders een steeds grotere rol. Alle topspelers zijn moederskindjes: legio zijn de beelden van juichende vleesklompen op gesponsorde shoes die na het maken van een goal naar de camera’s lopen en ‘merci mama!’ lippen, daarbij een handkusje werpend. Of een hartje maken met hun handen, om daarna hun shirt uit te trekken waarna een marcelleke zichtbaar wordt met daarop de beeltenis van de kranige vrouw aan wie zij het leven te danken hebben.

De moederverering bestaat al sinds mensenheugenis, maar werd in de voetballerij pas in de jaren 80 gelegitimeerd door Rik De Saedeleer. Wij zitten met commentatoren - gelukkig niet allemaal - die de hele tijd doen alsof ze op een golfbreker staan in Knokke en honderd minuten lang tegen een strakke wind in hun kolkende woordenbrij moeten uitstoten over de toehoorders: als waren zij vaarzen in barensnood.

Van het moment dat de spelers op het veld komen slaan de stoppen door, waardoor een normaal mens genoodzaakt is snel naar een buitenlandse zender over te schakelen om geen hartaderbreuk te riskeren door de loeiende heisa om een geslaagde doorsteekpas.

Roepen deed De Saedeleer ook, maar enkel en alleen wanneer het moest. Zijn onvergetelijke uitspraken bij legendarische doelpunten maakten die doelpunten nog veel mooier. “Daar is ’m, ik weet zelfs niet wie het is!” “Daar sé, daar sé, De Mol, hahaha!”: om u in steenkoude dagen aan te verwarmen als aan die Vlaamse kerncentrale in Borsele.

“Dag moeder!” riep Rik uit toen Frankie Vercauteren op het EK in 1984 een schicht van zijn gouden linkerpoot achter de Deense doelman deed belanden: het was de eerste keer dat de vrouw met naam en toenaam vermeld werd tijdens een voetbalmatch.

De slimme Marokkanen gaan nog veel verder en laten de ouders van hun vedetten zelfs in het spelershotel verblijven: die hebben immers geen overdreven geschminkte WAG maar een draai om hun oren nodig om hen scherp te houden, en hun hotelkamers proper. En als ze winnen mag hun oude moedertje mee het veld op voor een vertederend dansje. Elke goal die ze maken is voor hun mama.

En daarom, en alleen daarom, wordt Marokko wereldkampioen.