In één mening moet ik Jeremy Clarkson bijtreden: ook ik heb een bloedhekel aan Meghan Markle

Fijn, grof en onbesneden: Frederik De Backer blikt terug op de week. ‘Ik zeg niet dat we die houterige sprookjesfiguren weer onder de guillotine moeten schuiven. Het enige wat ik vraag is wat minder.’

Jeremy Clarkson, daar zijn we het vast wel over eens, is een voorbeeld. Misschien niet voor ons allen, maar toch op zijn minst voor dictators en andere flinke baasjes met een kont in het pluche. Zijn wekelijkse column in rioolblad The Sun lijkt wel vaker op iets wat tien minuten voor de deadline nog een afvoerpijp verstopte, maar hij kiept de drek tenminste niet vanaf een balkon over een massa toehoorders of smeert hem niet uit over een YouTube-kanaal dat De Waarheid verkoopt in clubkleuren, al dan niet soortgelijke. Een voorbeeld dus voor bepaalde machthebbers, slechts in die zin dat het beter zou zijn mochten ze, zoals Clarkson, géén macht hebben en hun grof vuil maar één keer per week buitenzetten. Voor de rest van ons is hij een vlek op een schoen. Te negeren, of beter: in het geheel te vermijden.

Zo heeft Clarkson al opgeroepen stakers neer te schieten en de Welshe taal af te schaffen, noemde hij de halfblinde premier Gordon Brown ooit een “eenogige Schotse idioot”, Hyundai-medewerkers hondenvreters en vindt hij dat treinen waar iemand voor is gesprongen zo snel mogelijk hun reis moeten voortzetten. “Trommel een nieuwe machinist op, veeg de grote overblijfselen bijeen, rij voort en laat meneer de vos en de vogeltjes lustig knabbelen aan de wat verderaf liggende, kleinere, kleverige delen.”

Een empathisch man.

In één mening moet ik Clarkson echter bijtreden: ook ik heb een bloedhekel aan Meghan Markle. Mijn hoofdredacteur had me gevraagd voor deze nieuwe rubriek, op deze prestigieuze plaats bovendien, een actueel thema te belichten, welnu, hier heeft u het thema. Het wil maar niet stoppen actueel te zijn. Vorige maand nog droomde de tv-presentator hoe de hertogin naakt door de straten werd gevoerd terwijl de immer briesende menigte haar bekogelde met handenvol The Sun-waardigs, deze week keft het rosse hondje in haar handtas over hoe het ooit met zijn broer heeft gevochten. Is het niet op Netflix dat Fikkie staat te janken, dan wel in alweer een nieuwe biografie; en is het niet in een biografie, dan in de boekskes of op de muur van een openbaar toilet of verkleed als nazi op een feestje. Janken, janken, de hele nacht lang, tot alle omwonenden bij de slager ook om rattenvergif vragen.

Ik zeg niet dat we die houterige sprookjesfiguren weer onder de guillotine moeten schuiven, al zou het bij een aantal qua coherentie weinig verschil maken, evenmin bepleit ik dat de columnistiek in politieke correctheid moet worden gedoopt tot ze blauw uitslaat. Het enige wat ik vraag is wat minder. Wek de eeuwig jonge Jo De Poorter en verberg knoflook en crucifix wanneer een van hen trouwt, bevalt of overlijdt, haal er Mario Danneels en Jan Van den Berghe en NikkieTutorials bij wanneer er een aftreedt, maar laat het alstublieft stil blijven wanneer de nieuwswaarde de roddelpers niet overstijgt.

Wees gerust fan van dat bordkartonnen kliekje als uw leven pas waarde krijgt eens het Disney-logo erin gedrukt staat, juich toe wier grootste prestatie een leven zonder ook maar de minste prestatie is. Eet uw buikje rond, smul van de intriges aan het hof, van de glitter en de glamour van een leven in weltfremd brokaat, geleid, gespééld op de bühne van de poppenkast, u betaalt er tenslotte voor. Mij zal het een worst zijn, zolang ze me niet door de strot wordt geduwd.

Aandachtszieke luxepaardjes die iedere twee weken weer in het rond staan te steigeren omdat ze zich voelen behandeld als de knol van Raskolnikov. Zet het in The Sun, waar het slijk van pagina naar pagina wordt geslingerd, maar besmeur er onze bladzijden niet mee. Anders rest me niets, dit keer voor eigen gebruik, dan een bezoek aan de slager.