In ‘Denderstreek’ wordt uitgelegd waarom de verkiezingsuitslagen er zijn wat ze zijn. En wat ze zijn is waarom ik er ben vertrokken

Frederik De Backer is columnist.

Toen ik me destijds als eindredacteur zuchtend een weg door de columns van Sabrine Ingabire baande, beantwoordde ik de vragende blikken van mijn collega’s weleens met de woorden: “Dat mens heeft in haar leven één column geschreven en die vervolgens honderd keer overgeschreven.” Steeds maar weer hameren op diezelfde nagel: racisme, racisme, racisme. Ze had gelijk, net zoals Anuna De Wever gelijk had, maar als die aan het eind van de straat opdoemt loop ik ook een blokje om. Op een gegeven moment weet ik het wel. Blijf roepen, het is nodig, maar niet in mijn gezicht.

Wat me wel voor Ingabire innam, hoe ver ze soms ook ging, was dat ze is opgegroeid in Ninove. Dan weet je waarover je spreekt. Je kan nog geen oordeel vellen over hoe racistisch ‘de’ Vlaming is, maar wel over hoe racistisch ‘een’ Vlaming is. Of 40.000 Vlamingen, met wie je bovendien je woonplaats moet delen.

Ik ben Louis Paul Boon niet. In mij schuilt geen chroniqueur van het leven langs de Dender, laat staan een briljant schrijver. Evenmin ben ik een apostel van mijn werkgever, al was het maar omdat die zich nog dagelijks schuldig maakt aan VTM. Ik begin te zweten als ik op onze website lees dat ‘onze reis nog maar eens in het water dreigt te vallen door corona’. Welke reis? Wie heeft daar nog het geld voor, net als voor dat eeuwige beleggen en die cryptobullshit? Ofwel herken ik mijn baas niet, ofwel mijn lezer.

In Molenbeek, troetelstad van deze krant, hebben in de afgelopen tien maanden twaalf schietpartijen plaatsgevonden. Drugsgeweld, symbool van welvaart. Onlangs zei een zeer gewaardeerde collega in de podcast Lopende zaken dat ze niet begreep dat sommige mensen bang zijn om een dagje naar Brussel te komen. Ik begrijp die mensen wél, maar ik woon dan ook niet in Brussel, ik weet niet hoe het leven er de overige 353 dagen van het jaar is.

Ik sleet mijn dagen tot voor kort langs de Dender, waarover De Morgen mee een uitstekende podcast heeft gemaakt. In Denderstreek wordt uitgelegd waarom de verkiezingsuitslagen er zijn wat ze zijn. En wat ze zijn is waarom ik er ben weggetrokken. Niet omdat het aantal arbeidsmigranten er sinds 2010 is verdubbeld, maar om de reactie van mijn streekgenoten op dat feit, opgejut door politici die wél nog doen alsof ze om hen geven. Haatpredikers in hemd en blazer fluisteren hen leugens in, net zoals in Molenbeek een ander soort haatpredikers dat jarenlang deed met terecht misnoegde jongeren. Waar de samenleving zwakkeren negeert, kweekt ze problemen. Ikzelf was op mijn oever nooit getuige van racisme, maar ik geloof Ingabire op haar woord. Soms is het beter niet te chauvinistisch te zijn.

Laat de aandacht voor kansarmoede niet eindigen bij een podcast. Ooit stop je met luisteren.

Frederik De Backer – Het boek is beter is nu uit bij Borgerhoff & Lamberigts.