In de islam geldt de maagdencultus alleen voor vrouwen. Het is als een sluier tussen de benen

Hind Fraihi schrijft voor ‘De Tijd’ en ‘Ons Erfdeel’. In oktober verschijnt haar essay ‘Vooruitopia’, haar column leest u hier de hele week.

Er zijn zomerse zekerheden in het publieke debat. Een gat in de begroting is er zo een. De drukte op en/of ongeval met de kusttram is een jaarlijks voorval, alsook het boerkiniverbod met de hoofddoek in het kielzog. De opsomming is niet noodzakelijk in volgorde van relevantie of heftigheid, maar wat het laatste betreft staat de islamitische klederdracht steevast op nummer één. Nu is het weer zover: een rechtbank oordeelt dat het verbod op levensbeschouwelijke kentekens in een Leuvense school van het gemeenschapsonderwijs (GO!) in strijd is met de godsdienstvrijheid. Kort: een hoofddoek dragen op school mag.

Het hoofddoekenverbod is niet verenigbaar met de vrijheid van godsdienst, oordeelt de rechter. Dat klopt als een bus. Zij het dat een school een school is. Als het leven een luchthaven is dan is er één gateway waar iedereen passeert: de school. Op die doorgang moeten rechten voor iedereen hetzelfde zijn. In de islam – met de gesluierde vrouw als vaandeldrager – is dat helaas niet zo. Mannen hebben meer rechten dan hun zusters. Mannen dragen vooralsnog geen hoofddoek, hoeven zich niet te bedekken om hun schoonheid te bewaren voor hun (latere) echtgenote. Nochtans, en heus, ook moslimmannen kunnen aantrekkelijk zijn. Moeten zij hun schoonheid dan niet conserveren als ware ze een parel in een schelp?

Uitdrukking van vrouwenongelijkheid

En ook tussen de lakens steekt het verschil. Volgens de Koran mag zowel man als vrouw geen seks voor het huwelijk hebben. En toch geldt de maagdencultus alleen voor vrouwen. Het is als een sluier tussen de benen. Die ongelijkheid gaat verder dan seksualisering van de moslima. Een moskee kom je als vrouw niet in zonder hoofddoek. Mekka evenmin, terwijl mannen er haast in hun blootje rondlopen. De man kan zijn vrouw verstoten, andersom niet. De getuigenis van een vrouw is maar half zo veel waard als die van een man. En ook het erfrecht is niet ten gunste van vrouwen. Zo gelden er nog vrouwendiscriminaties in de inhumane sharia. Wie de hoofddoek draagt uit vrije keuze mag dat, maar bij voorkeur niet op school. Los van religieuze overtuiging of modieuze gril, een vestimentaire uitdrukking van vrouwenongelijkheid hoort daar niet thuis.

Net zo min als hypocrisie. Een onderwijsnet dat het schooljaar nog baseert op een christelijke kalender moet een verbod op levensbeschouwelijke symbolen niet aangrijpen om een schijn van neutraliteit te pretenderen. Het argument van scheiding tussen staat en kerk is ook maar illusoir te noemen. Denk bijvoorbeeld aan het Te Deum dat gevierd wordt op de nationale feestdag.

In de versmelting tussen huichelarij en de drang naar eenzijdige neutraliteit wordt inertie gebaard. Een stof – toepasselijk een religieuze – verandert niet tenzij er een kracht is die de stof anders doet bewegen. En dat is meer dan louter een verbod.