In de dood zijn we allemaal gelijk, maar sportvedetten zijn gelijker dan de gewone sterveling

Mark Coenen is columnist.

Diego Maradona is tegenwoordig trainer van het Argentijnse Gimnasia y Esgrima. Eerste klasse, naar het schijnt. In het Nederlands betekent de naam van zijn voetbalploeg: turnen en schermen. Ik geef het maar mee. Diego kreeg als bonus bij zijn tekengeld een cadeautje: in de dug-out mag hij die tegenwoordig zo lang is als hij breed is gaan zitten op een troon. Vorstelijk. Smetteloos wit en door hemzelf gesigneerd. Pontificaal vlijt hij zich neder. Wordt na elke thuismatch per opbod verkocht want die Argentijnen zijn wel goed, maar niet gek.

Diego’s voorstel om de kalklijnen te vervangen door coke van een goed jaar werd dan weer nipt weggestemd. Het tekent de opulentie en de verafgoding die men in sommige verre streken heeft voor sportvedetten, zelfs uit ver vervlogen tijden.

Bij de dood van Robbie Rensenbrink afgelopen weekend vertelde medespeler Gille Van Binst hoe men bij ons met voetballegendes omgaat. “Ik ben eens samen met Rensenbrink op het bureau van Marc Coucke geweest. Tegen Rensenbrink zei hij meneer Van Binst en tegen mij meneer Rensenbrink. Dat was vooral voor mij een compliment.”

De bescheiden Nederlander zal er ongetwijfeld even de schouders voor opgehaald hebben. Hij ging liever vissen. Als hij een goal had gemaakt, slofte hij bijna tegen zijn zin terug naar de andere kant, de felicitaties van medespelers node accepterend, want hij had toch maar gewoon zijn job gedaan? Wat een verschil met het narcistische theater van tegenwoordig, waar voetballers langer nadenken over het dansje dat ze na de goal zullen maken dan over het maken van de goal zelf. Merci, Cristiano Ronaldo!

Elke twee seconden sterft er ergens ter wereld een mens. Elke dag zijn er dat 160.000. In de dood zijn we allemaal gelijk, maar sportvedetten zijn, zoals Orwell al wist, gelijker dan de gewone sterveling.

Een dag na Rensenbrink komt de internationale sportwereld helemaal tot stilstand als in Los Angeles Kobe Bryant uit de hemel valt, in zijn dood acht anderen meenemend, waaronder zijn dochter Gigi die amper dertien is. Een dag na l’homme serpent sterft de zwarte Mamba. Hij maakte ooit 81 punten in één wedstrijd.

Hij stond dan ook op de voorpagina, Rensenbrink werd slechts uitgeleide gedaan op de sportpagina’s. Het zal wel kloppen, maar in mijn wereld was Rensenbrink groter dan Bryant. Ook al omdat ik fan was van Michael Jordan, maar die was ouder en speelde voor de Chicago Bulls.

Zo hebben we allemaal onze eigen helden, die onze dromen kleuren en ons uitzicht geven op excellentie en grootsheid, omdat ze iets kunnen dat wij in geen honderd jaar zouden kunnen.

Bij hun dood rouwen we om hen, maar ook voor de tijd die onherroepelijk voorbij is. Hun tijd was op. Spoedig zal die van ons dat ook zijn. Eigenlijk rouwen we niet voor hen maar voor onszelf.