‘Ik zie ook dat de jonge generatie online de draak steekt met millennials’: de nieuwsbrief van Katrin Swartenbroux

Tweewekelijks de nieuwsbrief van onze journaliste Katrin Swartenbroux in uw mailbox? Ontvang hem hier.

Dag lezer,

Toen het internet nog niet veel meer was dan een zinderend, knetterend verbindingsgeluid dat mijn tienerslaapkamer onder hoogspanning leek te zetten deed ik dit al. Nuja. Niet exact dìt. Maar iets wat er heel erg op leek.

Eerst via kanalen als mIRC en LiveJournal, later op MySpace, Tumblr, Wordpress, Reddit en op Twitter. Bytes waren de bouwstenen van mijn bestaan, cijfermatigheden die mijn zieleroerselen op de één of andere manier leesbaar op de schermen van vrienden, vijanden en vreemden brachten.

En dus uiteindelijk ook, via deze nieuwsbrief, bij u.

Ik heb de voorbije decennia het internet en de manieren om via dat internet te communiceren en een identiteit uit te bouwen zien groeien, samen met mij, maar de laatste weken besluipt me het gevoel dat ik het ontgroeid ben. Niet Het Internet an sich natuurlijk, als modern mens maak ik vakkundig gebruik van Zoom en Zoomit, maar de manier waarop ik me er onaantastbaar waande. Alsof ik er, dankzij of zelfs ondanks mijn leeftijd altijd wel mijn weg zou vinden.

Uiteraard zag ik ook wel dat de jonge generatie online de draak begon steken met millennialmaniertjes. Skinny jeans, een zijscheiding, een obsessie met Harry Potter,... Al die dingen waren, in hun woorden, ontzettend “cringe”. Ik kon ermee lachen omdat ik het kon plaatsen. Harry Potter ìs cringe. Ik ben nog mee! Tot ik tijdens het scrollen deze TikTok tegenkwam.

Een Gen Z’er schreeuwt het uit omdat haar baas Whatsapp via haar webbrowser gebruikt. Ik heb het filmpje ondertussen zeventien keer opnieuw gekeken omdat ik niet begrijp wat er mis is met Whatsapp via web gebruiken. Het is dan dat je weet dat je verloren hebt. Dat het internet en alles wat daarbij komt kijken aan je voorbij geraasd is. Sterker nog: dat het léven je heeft ingehaald en het enige wat je nog rest een zicht op het staartje is. Zonder angel.

Journaliste Kate Lindsay beschreef dit gevoel treffend in haar stuk voor The Atlantic dat ze de Millennial Pause heeft genoemd, een knikje naar het ietwat gênant fenomeen waarbij millennials wanneer ze een filmpje maken eerst een halve seconde wachten voor ze beginnen spreken om zich ervan te vergewissen dat die kleine zakcomputer daadwerkelijk aan het recorden is. “Once my eyes were opened to the Millennial pause, I started noticing my age in every part of my internet experience”, aldus Lindsay.

Het is dat stuk dat me heeft aangezet om mijn eigen digital demise op te tekenen voor deze krant. Een essay over hoe ik mezelf minder en minder relevant zag worden op de kanalen die ik altijd gebruikt had om me van mijn eigen relevantie te vergewissen. Die zichzelf ziet verdwijnen op de schermen waarop ze zichzelf heeft gecreëerd.

• Op zich is het natuurlijk ontzettend logisch dat mensen die dubbel zo jong zijn lachen met wat ik zelf ooit als cool beschouwde. Je socio-culturele relevantie bestendig je immers met cultureel kapitaal, en eens je de kaap van de dertig passeert ben je nu eenmaal iets meer bezig met baby’s maken of panden bezichtigen dan met het bingen van series en playlists samenstellen. Dat beschrijft ook Daniel Dylan Wray in een confronterend stuk voor The Guardian: ‘Why are people in their 30s giving up on music?’ “While the thrill of falling in love with a record hasn’t dimmed, it’s dispiriting to know that you have a shrinking group of friends to share it with, as more people seemingly outgrow the one thing you never thought was possible to outgrow.”
  
  Wrays gevoel wordt ondersteund door data: een Spotify-studie uit 2015 toonde aan dat de meeste mensen stoppen met het luisteren naar nieuwe muziek op hun 33ste, een gelijkaardig rapport van Deezer uit 2018 markeerde die overgang op 30.
• Bovendien begon ik tijdens het schrijven ook te twijfelen aan mijn opzet. Hoe meta en krampachtig is een stuk van zeven pagina’s over de tanende relevantie van millennials eigenlijk niet? En zijn we, zoals Amerikaanse socioloog Philip Cohen vorig jaar terecht aanstipte op zijn blog, het generatiedenken niet een beetje gepasseerd?
  
  De post van Cohen werd destijds wijd verspreid en uiteindelijk ook behapbaar samengevat door Louis Menand voor The New Yorker. “If you are basing your characterization of a generation on what people say when they are young, you are doing astrology. You are ascribing to birth dates what is really the result of changing conditions.”
• En toch. De “Millennial Pause” waar Kate Lindsay het over heeft maakte voor mij duidelijk waarom ik het zo moeilijk heb om door te schuiven naar het volgende vakje, datgene dat volgt op de fase waarin je nog sociocultureel relevant bent. TLDR: omdat ik geen idee heb hoe dat vakje eruit hoort te zien. Ik schreef eerder al voor deze krant hoe steeds meer mensen van mijn generatie zich minder kunnen vinden in de traditionele mijlpalen die vroeger volwassenheid markeerden. “Hoewel kritiek op ‘de jeugd van tegenwoordig’ al bestaat sinds Socrates zijn zegje mocht doen, worden ‘verwende’ millennials luidop verantwoordelijk gehouden voor de teloorgang van de moderne samenleving, simpelweg omdat we andere keuzes maken dan onze ouders.”
• Die zogenaamde Peter Pandemie staat bovendien haaks op de girlboss-cultuur waarin ik ben grootgebracht, die in de schaduw van de thirty under thirty-lijstjes en de young potentials. Die waarin dertig worden gezien wordt als een deadline. “Waar je twintigerjaren normaal in het teken zouden moeten staan van jezelf ontdekken, voor het eerst de arbeidsmarkt betreden, uitzoeken wat je wilt in het leven, zijn het contradictorisch ook de jaren geworden waarin je het moet máken. Waarop je een lijstje moet afvinken (...) onder het vaandel dat het ‘de beste jaren van je leven zijn waar je echt van moet genieten want ze komen nooit meer terug’.”
• Het is daarom dat zoveel heel erg jonge mensen op Tiktok schreeuwen dat ze zich zo oud voelen, schrijft Rebecca Jennings voor Vox, filmpjes van 23-jarigen die jammeren dat ze nog niets hebben bereikt, posts waarin een 28-jarige Selena Gomez “the queen of aging” wordt genoemd. “No one should spend time on a platform they don’t care about, but to avoid something just because it triggers some horrible realization about your own mortality — despite often only being a few years removed from the age of most of its users — suggests that something is extremely wrong with the way we think about growing up.”
• Natuurlijk is het allerminst een troost dat ook de huidige generatie jongeren gebukt gaat onder onze belachelijke gesel. Vooral omdat zij zo mogelijk nog met meer uitdagingen te maken zullen hebben dan wij. Daarom raad ik iedereen onder de 28 (ik maak de regels niet) dit stuk van mijn collega Jorn Lelong aan, die bij verschillende psychologen om handvaten voor het verwarrendste decennium ging vragen. “Als je nooit een crisis zou ervaren, zou je gewoon hetzelfde blijven doen. Je leven zal waarschijnlijk nooit meer veranderen dan in deze periode, dus besef dat het normaal is dat je daarmee worstelt. En praat erover.”

In alle eerlijkheid, een essay schrijven over hoe ik te oud ben om online nog enkele socioculturele relevantie te behouden heeft me ironisch genoeg enkele jaren van mijn leven gekost. Ik wil enerzijds allerminst die dertiger zijn die krampachtig mee wil met de jeugd, anderzijds ben ik nog niet klaar met het internet uit te mijnen. Daarom ben ik dankbaar dat ik, in de vorm van deze nieuwsbrief, tijd en ruimte heb gekocht.

Tweewekelijks zal ik met u delen wat me de afgelopen tijd heeft beziggehouden, de artikels die mijn research hebben gefundeerd, de think pieces die me aan het denken hebben gezet, de pennenvruchten waar ik jaloers op ben en de songs die mijn vingers over het toetsenbord hebben gestuwd.

Bedankt, alvast, voor het abonneren. En welkom in mijn hoofd.

Are we only biding time ‘til I lose your attention?

And someone else lights up the room?

People love an ingénue