Ik wilde iets doen waar ik zo slecht in was dat het me niets kon schelen

Aya Sabi is auteur van de verhalenbundel Verkruimeld land. Ze schrijft nu tweewekelijks voor De Morgen.

Afgelopen week ging ik een hobbyzaak binnen. Ik was op zoek naar een groot tekenboek dat ik kon gebruiken als notitieboek voor mijn schrijfopdrachten. Want doorheen de jaren heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt. Heel mooi, zouden de meeste mensen zeggen en het is ook mooi. Maar buiten het feit dat het niet altijd fijn is om afhankelijk te zijn van de kunst in een Vlaanderen dat de cultuurkraan steeds strakker dichtdraait, is er ook nog een ander probleem: ik moest op zoek naar een nieuwe hobby. Dus wandelde ik weer naar buiten met een verfpalet, acrylverf en twee schildersdoeken.

Het was niet zo verrassend, die keuze voor acrylverf. Ik kan urenlang YouTube-filmpjes kijken van getalenteerde schilders die een fruitschaal levensecht naschilderen en tegelijk kan ik me ook afvragen wat nu net het essentiële verschil is tussen abstracte kunst en een paar lijnen op een wit doek. Ik ben gefascineerd door kalligrafie en dit gaan sommige mensen heel erg raar en een beetje ongezond vinden: ik vind verf lekker ruiken. Dit is niet de eerste keer dat ik met zo’n aankoop de deur van een hobbyzaak uitwandel. Ik heb altijd al willen schilderen en toen ik besefte dat ik dat nooit ging kunnen, heb ik eerst wascokrijtjes geprobeerd en toen dat niet lukte ben ik beginnen schrijven.

Maar deze keer was het anders, ik kocht deze spullen omdat ik van plan was om te schilderen, niet om te kúnnen schilderen, maar gewoon om te schilderen. Om te kliederen, te morsen, genieten van iets wat ik eigenlijk niet kan en vooral ook nooit ga kunnen. De eerste keer dat ik daar echt van kon genieten was een paar maanden geleden toen ik tijdens een zumbales echt alles verkeerd deed, maar ik ben nog nooit zo voldaan de sportschool uitgewandeld. Het is leuk om maar wat te doen. Laat die prestaties waar ze al dan niet horen, maar er in ieder geval altijd zijn: op het werk, in relaties, tijdens studies. Ik wilde iets doen waar ik zo slecht in was dat het me niets kon schelen, dat ik er zelfs niet aan dacht om er ooit beter in te worden.

Met een dansles is het natuurlijk anders dan bij een schilderij, want iedere keer dat ik een bloem heb proberen tekenen en ik uiteindelijk met moeite, als ik een oog dichtkneep, een misvormde draak zag, bleef die draak natuurlijk op het witte papier staan. Met misvormde vleugels kan je niet wegvliegen. Zwart op wit. Het is ook geen winter, we zitten midden in een hittegolf, dus ik kan het gedrocht ook niet dramatisch in de kachel verbranden.

Het doet me denken aan hoe ik vroeger vaak terneergeslagen aan de keukentafel zat nadat ik urenlang had gespendeerd – ‘verspild’ – aan een taart die uiteindelijk echt niet te eten was, die ik niet eens aan de eendjes kon voeren. Jaren, veel bakvideo’s en mislukte taarten verder, maak ik de lekkerste taarten. Misschien dat dat ook ooit gebeurt met het schilderen, maar tot dan vier ik mijn middelmatigheid. Alhoewel ik vind dat dat woord nog heel bescheiden uitdrukt hoe slecht ik ‘schilder’.