Ik vraag me af of het een goed idee is, nu naar de dokter gaan. Ik voel me echt niet zo ziek

Milde coronasymptomen, verstopte neus, wat keelpijn, hier en daar wat spierpijn. Lap, denk ik. Het is zover. België is immers de slechtste leerling van de coronaklas in Europa. Nergens zijn de cijfers van het aantal besmettingen zo hoog. Ik zou weleens zo een cijfer kunnen zijn.

Doodziek ben ik niet, maar er is zoiets als burgerzin. En dus doe ik wat ik denk dat goed is om te doen. Ik vul op de Coronalert-app in dat ik symptomen heb. Ik krijg een code. Even weet ik niet wat ik met de code moet doen. Dan besluit ik naar de huisartsenpraktijk te bellen. Al doe ik dat wat aarzelend, ze hebben het al zo druk. Ik leg de situatie uit aan de secretaresse, of ik met die code nu naar een triagecentrum kan gaan. Ze aarzelt even: “Ja… dan moet je in Sint-Niklaas zijn. In De Japanse Kers.” “De Japanse wat?” vraag ik haar enigszins verbouwereerd. “De Japanse Kers”, herhaalt ze geduldig. “Oké, dank je wel”, zeg ik aarzelend. Ik leg af. Ik schiet niet meteen in actie omdat ik het eerst wat wil laten bezinken. De Japanse Kers? Zou ik, als ik ernaar bel, ook het paswoord ‘de koekoek zit op het nest’ moeten zeggen? Ik besluit De Japanse Kers op te zoeken op het internet. Het blijkt inderdaad een triagecentrum te zijn. Een telefoonnummer vinden is echter niet makkelijk, maar blijkbaar is het verbonden aan het ziekenhuis. Dat besluit ik dan maar te bellen.

De receptioniste valt wat uit de lucht als ik haar vraag naar De Japanse Kers. Ook zij herhaalt het even: “De Japanse wat?” Even overweeg ik toe te voegen dat de koekoek op het nest zit, misschien weet ze het dan. Maar als ik haar vertel dat het een triagepost is, reageert ze inderdaad bevestigend: “Ja, dat ligt hier tegenover het ziekenhuis. Maar voor een afspraak moet je wel eerst via je huisarts.”

En dat doe ik dan maar weer. Ik bel opnieuw naar de secretaresse van de huisarts. Of ik een of andere toestemming kan hebben om naar dat triagecentrum te gaan. Wellicht volstaat de code, maar daar ben ik niet zeker van. Ik suggereer het niet. “Goh, kom maar gewoon om 17 uur naar de dokter.” Ik vraag me af of het een goed idee is, nu naar de dokter gaan. Ik voel me echt niet zo ziek. Ik wil ook anderen niet besmetten, mocht ik toch het virus hebben.

Ik besluit toch te gaan. Burgerzin is belangrijk, denk ik. In de wachtkamer wacht ik, samen met 8 andere patiënten. Ik ga zo veel mogelijk in een hoekje zitten. Na een kwartiertje mag ik bij de dokter. Staaltje wordt genomen. Ik geef mijn code. Ze bedankt me vriendelijk. “Fijn, dat je het geïnstalleerd hebt, het zou helpend zijn mochten meer mensen dat doen.” Over enkele dagen mag ik de uitslag verwachten, via de app. Dat is handig. Even later sta ik op straat. Ik betaalde 27 euro voor het consult. De dokter vergat me mijn papiertje mee te geven. Ze heeft ook zo veel aan haar hoofd. Daar moet ik maandag nog even voor bellen, anders krijg ik de consultatie helemaal niet terugbetaald van het ziekenfonds.

Vijf dagen bleef ik in quarantaine wachtend op het testresultaat. Gisteren kreeg ik de uitslag. Positief nieuws, dat de test negatief was. Met de lopende neus en de hoest is het intussen al heel wat beter.

Ik zou nu een soort van kritische moraal van het verhaal kunnen schrijven. Maar dat doe ik liever niet. Omdat zoveel mensen in dit verhaal hun best gedaan hebben. Ik laat het verhaal zijn wat het is. Al geef ik mee, mocht u naar De Japanse Kers gaan, probeer toch eens het paswoord ‘de koekoek zit op het nest’. Ik vermoed dat daar de sleutel zit.