Ik voel me niet thuis in mijn eigen land

Voorbije donderdag was Youca Action Day, een evenement georganiseerd door Youth for Change and Action. Deze vereniging geeft leerlingen de mogelijkheid om één dag te werken in een bedrijf of organisatie, waarbij hun loon naar projecten in de derde wereld gaat. Zich inzetten voor de zwakkeren van de wereld is voor velen een leuke en verrijkende ervaring.

Voor Aya Ouday was er echter een bittere noot aan verbonden. Haar school, de Da Vinci Campus in Ronse, weigerde een foto van haar op het werk op haar Facebook-pagina te posten, in tegenstelling tot die van alle andere leerlingen, omdat ze een hoofddoek droeg. Een bijzonder schrijnende episode in de lange saga van discriminatie van moslims in dit land.

Uitgespuwde generatie

Je moet je eens voorstellen hoe dat voelt, op die manier uitgespuwd worden door de samenleving. Wat het doet met je zelfvertrouwen en waardigheid. En altijd heeft men mooie woorden klaarstaan om het allemaal uit te leggen. Maar toch zijn het telkens weer moslims die slachtoffer worden van deze autoritaire, vrijheidsberovende wetten.

De reactie van Youca op het incident is tekenend voor de cultuur van relativering waarin we leven. Het was de “keuze van de school” om “geen levensbeschouwelijke tekenen toe te laten” op “schoolactiviteiten buiten de muren”.

Wederom die mooie woorden.

Plaats het even in een andere context: wat als het de ‘keuze van de school’ was in Iran of Saudi-Arabië om ‘een beleid van zedigheid’ te handhaven, waardoor ‘onkuise kledij’ niet in de school of op de Facebook-pagina mocht? Zou Youca Aya dan nog steeds aanmoedigen, zoals het op Twitter deed, om “in dialoog te gaan met de leerkrachten teneinde mekaars standpunt te begrijpen”?

Repressie in het Westen wordt een ‘standpunt’ genoemd, in het buitenland heet het een inbreuk op de mensenrechten.

Afkeer

Er groeit in dit land een hele generatie moslims op die een diepe afkeer hebben ontwikkeld jegens een maatschappij die hen behandelt als tweederangsburgers. Die weigert hen de meest elementaire vrijheden te verschaffen, zelfs als ze zich inzetten voor de verbetering van de maatschappij. Maar we zijn allemaal wel enorm geschokt als honderden jongeren ervoor kiezen om zich bij buitenlandse terreurorganisaties te voegen. Het is vaak een (weliswaar verkeerde) reactie op schrijnende onrechtvaardigheid en onderdrukking.

Op Twitter vertelt Aya hoe een leerkracht haar vroeg of ze ‘niet minder kans op werk zou hebben later’ vanwege haar hoofddoek. Ja, ze zal minder kansen hebben. Maar dat is niet haar fout, maar de schuld van een bekrompen autoritaire samenleving die geen andere opvattingen en gedragingen tolereert.

Stel je hetzelfde scenario voor met eender welke andere minderheidsgroep. Dat men een homoseksuele jongere vraagt naar ‘je toekomstige jobperspectieven nu je uit de kast bent gekomen’. Er zou algemene verontwaardiging heersen. Maar niet bij moslims, want zij vormen de laagste groep in de maatschappelijke rangorde.

Hoe verwacht je dat mensen die zo behandeld worden zich ooit thuis voelen in Vlaanderen? Maar misschien wil Vlaanderen ons ook helemaal niet aanvaarden. Misschien zijn wij, geboren en getogen Vlaamse moslims, niet welkom in ons eigen land. Dat is nog de meest deprimerende gedachte.

We kunnen alleen misschien nog enige troost vinden in de Bergrede van Jezus: “Zalig zijn zij die vanwege de gerechtigheid vervolgd worden, want voor hen is het koninkrijk der hemelen.”