Ik voel me genaaid

Toen ik een jaar geleden te weten kwam dat ik zwanger was van een meisje, voelde ik - heel even maar - een steek van verdriet. Niet omdat ik vond dat een meisje minderwaardig is aan een jongen, maar net omdat er ver en dichtbij nog altijd mensen zijn die dat wel vinden. Die vinden dat meisjes maar met roze stofzuigers moeten spelen (en ja, die ondingen staan anno 2016 nog steeds te blinken in de sinterklaasfolders). Die vinden dat meisjes, als ze te wild over de speelplaats rennen, zich moeten gedragen als meisjes (wat dat dan ook moge zijn). Die vinden dat vrouwen met een mening bitches zijn die hun plaats niet kennen.

Gisteren voelde ik die steek opnieuw. Omdat er niet snel verandering zit aan te komen. Omdat het voelt alsof we een halve eeuw zijn teruggeworpen in de tijd. Klinkt dat overdreven? Hoe noem je het anders, wanneer mensen liever kiezen voor een racistische vrouwenhater met grijpgrage handjes dan voor een ervaren, capabele en verstandige vrouw? Ik voel me door de verkiezing van Donald Trump in elk geval aardig bij de pussy gegrepen. Hoe kun je je als vrouw niet genaaid voelen wanneer een man die openlijk pocht over aanranding voor die gore praat beloond wordt met het hoogste ambt?

Mijn dochter is nog maar een paar maanden oud, zij heeft gelukkig nog geen besef van dingen als seksisme en vrouwenhaat. Ik kan alleen maar hopen dat de verkiezing van deze mannetjesputter slechts een kleine terugval blijkt. Dat er over vier jaar een andere capabele, ervaren en verstandige vrouw klaarstaat om het misogyne parfum van Trump uit het Witte Huis te verdrijven. Dat het compleet overbodig wordt om mijn dochter op het hart te drukken dat ze alles kan bereiken wat ze maar wil. En dat ik nooit zal moeten uitleggen wat een pussy is.