Ik voel me bijna schuldig omdat ik als mama niet verteerd word door schuldgevoelens

Kim Van de Perre is adjunct-hoofdredacteur.

Laatst was mijn lief vier dagen gaan skiën. De balans van die week was, euh, tamelijk confronterend.

- Vier keer de jongens (één van vijf jaar en een schattig doch vermoeiend exemplaar van anderhalf) naar de school en de crèche gebracht. Twee keer te laat. Eén keer nog snel buiten op een bankje sandwiches gesmeerd en de brooddoos door het raam de klas in gesmokkeld (toch semitrots dat ik de helft met kerstomaatjes had gevuld).

- Drie keer net voor het einde van de nabewaking de schoolpoort gehaald, de overige keer half hysterisch vanop de trein van Antwerpen naar Brussel een bevriende moeder gebeld en om hulp gesmeekt.

- Twee avonden de jongens in bed gestopt. Eén keer pas om negen uur omdat ik nog moest werken – “kijk nog even naar Netflix” – en één keer nog met de kinderen in pyjama naar de apotheek van wacht gesneld voor melkpoeder. De overige avonden beroep gedaan op ouders en schoonouders.

- Eén keer sushi gehaald, één keer gaan eten in de brasserie om de hoek, nul keer gekookt (pluspunt: de kinderen zo wel een voedselvergiftiging bespaard).

- Veel gelachen, geknuffeld en T-rex versus stegosaurus gespeeld (goed voor een paar blauwe plekken én bonuspunten).

- Zondagavond de bedenkelijke blik van mijn lief getrotseerd toen die een half beschimmelde boterham en verdacht pluizig Kiri-kaasje uit de vergeten schooltas viste.

Ter ere van Moederdag hebben we een ‘Welke mama ben jij?’-artikel in Zeno en bijhorende onlinetest. Ik bespaar mezelf de moeite. Zelfkennis is alles. Ik weet dat ik eerder een slummy mummy (een ietwat meer aanvaardbaar synoniem voor de horrorterm ploetermoeder) ben dan een oermoeder. De combinatie van mijn drukke job en – toegegeven – licht chaotische persoonlijkheid laat zich moeilijk verzoenen met zen-ochtenden met granola-ontbijtjes.

Het laatste decennium is menig pedagoog rijk geworden met het bedenken van moederrollen en daar boeken over vol te lullen: van de helikoptermama tot de tijgermoeder en – thans trending – de gentle mom. We hebben dan ook ons best gedaan om ons eigen artikel van de nodige ironie en disclaimers te voorzien, want al die hokjes werken momshaming en momguilt enkel in de hand. De druk op moederfiguren heeft nu al het tenenkrullende neveneffect dat zelfs de meest perfect ogende Instagram-mama’s om ter hardst proberen bewijzen dat ook zij ploeterend door het leven gaan, al was het maar door wat ecologisch verantwoorde speeltjes te laten rondslingeren in de living of één haar in hun stylish kapsel ongekamd te laten. #momlifeishard

Ik voel me bijna schuldig omdat ik als mama niet verteerd word door schuldgevoelens, en stiekem vind ik het erger dat ik geen aanspraak meer kan maken op de titel van yummy mummy dan dat ik tekortschiet als soccermom. Ik sus mezelf met de gedachte dat elke dag om half vier aan de schoolpoort staan me niet gelukkiger en dus geen betere moeder zou maken, en dat ik afwezige avonden ruimschoots compenseer met weekenduitjes naar de Zoo en – ja, zelfs – Union.

En net als ik me immuun aan momshaming waan, komt het verdict van het thuisfront.

‘Jij bent geen ploetermoeder hoor.’

‘Oooh, thanks guys!’

‘Eerder een Facetime-mama.’

Die kwam toch even binnen.