Ik verontschuldigde mij bij de politieman voor mijn schamele ‘Zeugenvernehmung’

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Omdat ik een tijdje geleden getuige was van een ernstig verkeersongeval, moest ik deze week in Prüm bij de Polizeiinspektion verschijnen voor een bijkomend getuigenverhoor. In het Duits klinkt dat toch altijd weer een stuk strenger: men wilde een Zeugenvernehmung in verband met een Fahrlässige Körperverletzung, waarvoor ik eerst moest verklaren geen Beziehungsverhältnis te hebben met de daderes. Mijn Duits kan ermee door, maar als ze met dat soort ambtelijke krachttermen komen aan­dragen, voel ik me toch wat onzeker.

Ik was zeer benieuwd hoe het het jonge slachtoffer was vergaan. Het elfjarige kereltje was vanachter de schoolbus de rijweg opgeschoten, waar hij frontaal was aangereden door een wagen die bestuurd werd door een 77-jarige dame. Uit mijn vorige Zeno-stukje schrapte ik op het laatste moment de zin ‘Ik had nog nooit een mens door de lucht zien vliegen’, omdat zoiets hard moet aankomen bij een betrokkene, maar nu ik hoorde dat de knaap het er al bij al goed had van afgebracht – ­enkele ernstige breuken, een zware hersenschudding – kan ik die beschrijving wel weer bovenhalen.

De verhoorder, een jonge agent, luisterde aandachtig naar mijn relaas, ondertussen op zijn klavier ratelend, waarbij hij gaandeweg steeds minder ratelde, en zei, toen ik uitverteld was, dat hij eigenlijk vooral geïnteresseerd was in wat er zich vóór de klap had afgespeeld. Of de vier richtingaanwijzers van de autobus nog brandden, of de bus al in beweging was, hoe snel de dame reed, en of de jongen zonder te kijken de baan was opgelopen.

Op al zijn vragen moest ik het antwoord schuldig blijven. Als je zoiets ziet gebeuren, slaat je aandacht natuurlijk pas aan op het moment van de klap en puzzelt je brein de rest van het verhaal bijeen uit omstandigheden en gevolgtrekkingen. Ik kon alleen maar twijfelen: ‘Ik vermoed dat’, ‘Je zou aannemen dat’, ‘Anders zou’.

Ik verontschuldigde mij voor mijn schamele Zeugenvernehmung, maar de politieman zei dat hij er toch een en ander uit had opgestoken, en dat hij neigde te besluiten dat het hier een zuiver ongeval betrof, waarbij de onvoorzichtigheid van beide partijen een even grote rol speelde. De dame reed vermoedelijk niet te snel, maar als je een vertrekkende bus nadert, moet je sowieso je snelheid aanpassen, erop rekenend dat een knulletje snel thuis z’n nieuwe pup wil gaan strelen. Je draagt dan als automobilist sowieso de schuld.

Ik zei dat ik blij was dat het een oud dametje was dat daar reed, en niet een van de vele gekken die ook hier al racend de treurigheid van hun bestaan proberen te vergeten, want zelfs de Oostkantons blijven daar niet van gespaard. Onder hún bumper zou de kleine Andreas geen schijn van kans hebben gehad. Bart Eeckhout schreef het onlangs nog raak op: wij lopen ons te pas en te onpas te bemoeien met de Amerikanen en hun vuurwapenwetten, maar dat hier elke dag duizenden moordenaars in hun nappa­leren zetels de straten afschuimen op zoek naar slacht­offers, vinden we niet zo boeiend.