Ik verlang diep naar een dienende vrouw aan mijn zijde. Iemand die me uitlegt wat mijn lichaam zegt

Julie Cafmeyer is columnist.

Een doula helpt vrouwen om zo bewust en natuurlijk mogelijk te bevallen. Als ik ooit een kind krijg, wil ik ook een doula. Iemand die me begeleidt als ik nieuw leven uit me pers. Iemand die me laat genieten van het baren in een heet bad. Iemand die mantra’s in mijn oor fluistert. Een levende pijnstiller aan mijn zijde dus.

Ik geef toe dat mijn verlangen nogal naïef klinkt. Zeker omdat ik een bijzonder lage pijngrens heb. Ik ben zo iemand die negen maanden in de waan zou verkeren om zonder epidurale een kind ter wereld te brengen, om dan – als het zo ver is – iedereen die in mijn kracht geloofde, hartgrondig te haten, verrot te schelden en hen te dwingen tot een onmiddellijke totaalverdoving

Enkele maanden geleden schreef ik nog een column over het besluit om nooit meer een pijnstiller te nemen tijdens mijn maandstonden. Ik wil leren luisteren naar mijn lichaam, in plaats van het plat te spuiten. Handelen naar vermoeidheid, pijn, ongemak. Blijven liggen.

Enkele uren nadat de column verscheen had ik alweer drie Perdolans op. Zo ziet u maar dat mijn ambities veel verder drijven dan mijn gestel eigenlijk aankan.

Toch blijf ik graag nog even hangen in het idee van een oerbevalling. Een doula als statement in deze dolgedraaide maatschappij. Een gezamenlijke inzet om een baby zo kalm mogelijk te verwelkomen. Doula’s aan het kraambed die je door zelfhypnose je weeën laten opvangen.

Je kan jezelf wapenen tegen stress. Pijn en spanningen incasseren, zonder te veel drama. Het drama helpt niet, geeft geen richting, zet niets voort. Met pijn leren omgaan, in zoveel mogelijk zachtheid.

Doula is Grieks, voor ‘dienende vrouw’. Ze wijzen ons op de wijsheid van ons lichaam, leren ons te luisteren naar onze ademhaling, onze bloedstroom, ons hart. Een doula neemt mijn hand vast, ze zegt: ‘probeer jezelf te voelen. Dat is de mogelijkheid van je lichaam. Focus. Jezelf voelen, en daar naar handelen. Jij beslist wat er gebeurt, jij bent de leidraad. Hoe we werken, hoe we leven, hoe we beminnen, hoe we bewegen, hoe we baren’.

Tot zover mijn fantasieën en goede voornemens in een potentieel toekomstige verloskamer. Het idee dat ik de regie in handen neem over hoe ik het leven doorgeef, en daarin wordt bijgestaan.

Mocht deze tekst ooit tegen mij worden misbruikt in het midden van een bevalling terwijl ik wreedaardig met rooddoorlopen ogen om een verdoving smeek: ik geef toe dat ik mezelf vaak overschat. Overmoed is mij niet vreemd. Bij tijd en wijlen dien ik tegen mezelf beschermd te worden. Dit neemt niet weg dat ik – zwanger of niet – diep verlang naar een dienende vrouw aan mijn zijde. Zo iemand die me uitlegt wat mijn lichaam zegt.